سطح‌بندی شهرستان‌های استان هرمزگان در بهره‌مندی از زیرساخت‌های گردشگری با استفاده از مدل تلفیقی کاندرست

توزیع نامناسب و نابرابر زیرساخت‌های گردشگری در اکثر نواحی ایران ازجمله استان هرمزگان، یکی از چالش‌های مدیریت گردشگری است که موجب آسیب‌های زیست‌محیطی در نقاط پرجاذبه و محروم ماندن دیگر نواحی از مزایای گردشگری شده است. سطح‌بندی زیرساخت‌های گردشگری در شهرستان‌های یک استان و توزیع متعادل زیرساخت‌ها و تعدیل نابرابری، به‌عنوان بخشی از برنامه‌ریزی فضایی و منطقه‌ای گردشگری اهمیت بسیاری دارد. براین اساس پژوهش حاضر با ماهیت کاربردی و به روش توصیفی تحلیلی به‌منظور ارزیابی و رتبه‌بندی شهرستان‌های استان هرمزگان در بهره‌مندی از زیرساخت‌های توسعه گردشگری انجام‌شده است. به‌منظور ارزیابی و اولویت‌بندی 22 متغیر با استفاده از آنتروپی شانون وزندهی و در نهایت جهت تعیین میزان برخورداری شهرستان ها از زیرساخت های گردشگری از مدل‌هایhaw، و ویکور استفاده شد. نتایج پژوهش نشان می‌دهد که شهرستان‌های بندرعباس، بندرلنگه و میناب جزء شهرستان‌های برخوردار، شهرستان‌های بشاگرد، رودان و قشم جزء شهرستان‌های نیمه برخوردار و شهرستان‌های بستک، حاجی‌آباد، جاسک، پارسیان، خمیر، سیریک و ابوموسی جزء شهرستان‌های محروم می‌باشند. یافته‌های پژوهش حاضر، عدم انطباق در توزیع و شکاف عمیق در برخورداری از زیرساخت‌های گردشگری در شهرستان‌های استان هرمزگان را نشان می‌دهد. به طوری که براساس نتایج مدل تلفیقی کاندرست اختلاف برخوردارترین شهرستان (بندرعباس) با محروم‌ترین شهرستان (ابوموسی) استان عدد 24 می‌باشد. بنابراین مدیریت گردشگری استان هرمزگان، نیازمند توجه به شهرستان‌های محروم از زیرساخت‌های گردشگری می باشد.