رهیافت‌های ساماندهی اقامتگاه‌های گردشگری غیررسمی در ایران با رویکرد ایمنی و امنیتی

از نیمه دوم سده بیستم میلادی خدمات صنعت گردشگری به یکی از عوامل کلیدی برای پیشرفت اجتماعی-اقتصادی تبدیل‌شده است و امنیت گردشگری یکی از مهم‌ترین نیازهای اساسی رشد و توسعه آن شناخته می‌شود. مسئله پژوهش حاضر بر رشد اقامتگاه‌های گردشگری غیررسمی به‌عنوان یکی از عوامل تهدید ساز ایمنی و امنیت گردشگری در ایران تمرکز دارد. پژوهش به لحاظ هدف کاربردی و از نوع تحقیقات آمیخته (کیفی-کمّی) در چارچوب روش‌شناسی ترکیبی کیو است. در مرحله مطالعه کیفی هرگونه سند و مدرک و اثر علمی مرتبط با موضوع به‌عنوان منبع داده گردآوری و سرانجام 25 رهیافت استخراج گردید. در مرحله کمّی از مشارکت 40 نفر از اهالی فضای گفتمان برای مرتب‌سازی نمودار بهره‌گیری شد و روش‌های تحلیل خوشه‌ای و تحلیل تشخیص برای تجزیه‌وتحلیل به کار رفت. یافته‌های پژوهش دربردارنده 4 الگوی ذهنی درزمینۀ ساماندهی اقامتگاه‌های گردشگری غیررسمی است. گروه یک 6 نفر، گروه دو 26 نفر، گروه سه 2 نفر، و گروه چهار 4 نفر از مشارکت‌کنندگان را در برمی‌گیرد. از مجموع 25 گزارۀ کیو در 20 مورد تفاوت معناداری میان دیدگاه 4 گروه یا خوشه مشاهده شد. رهیافت‌های مبتنی بر آموزش ذینفعان در اولویت گروه یک، رهیافت‌های مبتنی بر تعامل و وحدت رویه بین سازمانی در اولویت گروه دوم به‌عنوان الگوی ذهنی غالب با اکثریت 70 درصدی از مشارکت‌کنندگان، رهیافت‌های مبتنی بر آموزش ذینفعان در کنار مدیریت یکپارچه در اولویت الگوی ذهنی گروه سوم، رهیافت‌های مبتنی برآموزش ذینفعان و کنترل انتظامی پلیس در اولویت گروه چهارم جای دارند.