واکاوی آثار و چالش های تربیتی فقهی فرزندخواندگی در قرآن و حدیث

«فرزندخواندگی» یک حکم امضایی است که طی آن، زوجین، سرپرستی شخصی را که فرزند طبیعی آنها به شمار نمی رود، به عهده می گیرند. فرزندخواندگی نوعی قرابت صرفاً حقوقی و نه طبیعی است که در ذیل آن، قانون، یک رابطه ی مصنوعی پدر فرزندی و مادر فرزندی بین دو نفر ایجاد می کند. این رابطه، با وجود آثار مثبت تربیتی، اگر به درستی و در چارچوب شرع صورت نگیرد، چالش هایی فقهی؛ مانند حرمت ناشی از عدم قرابت نسبی و سببی و عدم برقراری نفقه و رابطه ارث بری بین فرزندخوانده و فرزندپذیر را به همراه خواهد داشت که گذشته از نقض غرض شارع از تجویز آن، خود، ممکن است مولد آثار تربیتی سوئی همچون اباحی گری، گرایش به فحشا و منکرات، ایجاد اختلاف میان ورثه و فرزندخوانده، و در نتیجه اختلال در امنیت روانی آنها بشود. در این پژوهش که به روش توصیفی تحلیلی انجام پذیرفته، با بررسی حکم شرعی و انتاج آثار تربیتی فرزندخواندگی از آیات و روایات؛ همچون رشد و تکامل انسانی و فضایل اخلاقی فرزندپذیر و فرزندخوانده، ایجاد و تقویت حس مسئولیت شناسی در آنان، تامین نیازهای مادی فرزندخوانده و جلوگیری از تبعات منفی تنگدستی در او و ایجاد نرمیِ دل در فرزندپذیر، با تبیین چالش های فقهی و تربیتی آن برخی راه کارهای پیشگیری از آن چالش ها، معرفی و یا پیشنهاد شده است.