تاثیر هشت هفته تمرینات ثبات دهنده مرکزی بر میزان انگیزه درونی بیماران پارکینسون

مقدمه: شیوع بیماری پارکینسون در سال های اخیر به‌خصوص در میان سالمندان افزایش یافته است. هدف از پژوهش حاضر، تعیین تاثیر 8 هفته تمرینات ثبات دهنده مرکزی بر میزان انگیزه درونی بیماران پارکینسون بود. روش: طرح تحقیق، نیمه تجربی و میدانی بود که آزمودنی ها در دامنه سنی 5575 سال و با سطح بیماری خفیف تا متوسط از مقیاس هون و یار (h&y) به‌صورت در دسترس و تصادفی به دو گروه آزمایش (10 نفر) و کنترل (10 نفر) تقسیم شدند. مداخله به مدت 8 هفته و در هر هفته 3 جلسه تمرینی ثبات دهنده مرکزی برگزار شد. در این تحقیق از پرسش‌نامه انگیزش درونی (مک آئولی و همکاران، 1989) استفاده شد. برای توصیف داده‌ها از میانگین و انحراف استاندارد برآمده از آزمون‌های توصیفی و برای تغییرات بین گروه‌ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر استفاده شد. یافته‌ها: نتایج آزمون تحلیل واریانس نشان داد که گروه آزمایش دارای برتری معنی‌داری به لحاظ آماری در شاخص های انگیزه کلی، شایستگی ادراک شده، علاقه و لذت و کوشش و تلاش داشته است. نتیجه‌گیری: احتمالاً در پژوهش حاضر، افزایش تجربیات حرکتی و همچنین بهبود قوای جسمانی منجر به افزایش انگیزه درونی (علاقه و لذت، شایستگی ادراک شده، کوشش) شد.

The Effect of Eight Weeks of Core Stability Training on Intrinsic Motivation in Parkinson’s Disease

Introduction: The prevalence of Parkinson’s disease in recent years, especially among elderly people, has increased. The aim of the present study was to determine the effect of 8 weeks of core stability training on intrinsic motivation in Parkinson’s disease. Methods: This was an experimental and field research with pre posttest method and control group. 20 patients with aged between 55 to 75 years were selected through purposive sampling with mild to moderate disease and were randomly divided to two experimental and control groups. Hohen & Yahr (H&Y) index for assessing the severity and stage of disease were used. The experimental group participated in 8 weeks and 3 sessions per week of core stability training. Before and after the training, the pre and posttest of intrinsic motivation questionnaire (McAuley et all, 1989) was used to assess. The mixed ANOVA test with repetitive measures in last factor was used. Findings: The findings related to intrinsic motivation (and subscales) index in Parkinson’s disease showed that statistically significant differences were found between the two groups in favor of experimental group, such a way that the experimental group had more motivation score than the control group. Conclusion: Probably in this study, increased mobility experiences and also improve strength leading to increased intrinsic motivation (interest and enjoyment, perceived competence, effort).