تاثیر تمرین بر تناوب تکلیف دوگانه دیداری شنیداری و شنیداری دیداری در دوره بی‌پاسخی روان‌شناختی

مقدمه: هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر تمرین بر تناوب تکلیف دوگانه دیداری شنیداری و شنیداری دیداری در دوره بی‌پاسخی روان‌شناختی بود. روش: بدین منظور از میان کلیه دانشجویان 18 تا 28 سال شهرستان خرمشهر تعداد 45 نفر به‌صورت هدفمند انتخاب و به‌صورت تصادفی در سه گروه 15 نفری، تمرین با تکلیف شنیداری دیداری، تمرین با تکلیف دیداری شنیداری و گروه کنترل دسته‌بندی شدند. از تمامی شرکت‌کنندگان آزمون تکلیف دوگانه دیداری شنیداری و شنیداری دیداری به عمل آمد. فواصل زمانی بین ارائه دو محرک 75 و 150 (فاصله کم) 350 و 450 هزارم ثانیه (فاصله زیاد) بود. برنامه تمرینی شامل 5 جلسه در 5 روز بود که هر جلسه شامل 12 بلوک 8 کوششی با تکلیف دوگانه دیداری شنیداری همانند پیش‌آزمون ارائه شد و فاصله استراحت بین بلوک‌ها دو دقیقه بود. یافته‌ها: نتایج آزمون تحلیل واریانس 2 (گروه) در 4 (پیچیدگی محرک‌ها) با تکرار سنجش عامل آخر و آزمون تی مستقل و تحلیل کوواریانس نشان داد که در تمامی توالی محرک ها و در هر چهار فاصله زمانی بین گروه آزمایش و کنترل اختلاف معناداری وجود دارد ولی تفاوت معنی‌داری بین ارائه محرک اول دیداری نسبت به شنیداری وجود ندارد. نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد که تمرین تکلیف دوگانه از طریق افزایش سازگاری محرک پاسخ موجب کاهش نیاز به توجه شده و با کاهش ظرفیت موردنیاز توجه که برای انجام تکلیف پردازش هم‌زمان دو محرک امکان‌پذیر است، می‌تواند بر الگوی دوره بی‌پاسخی روان‌شناختی دیداری شنیداری و نیز شنیداری دیداری با فاصله زمانی کم‌وزیاد تاثیر مثبت داشته باشد.