الگوی روابط ساختاری یادگیری خودتنظیمی، هویت اخلاقی و هوش معنوی در دانش‌آموزان دورۀ متوسطۀ دوم

سابقه و هدف: تحولات جهانی، نبود اطمینان‌ محیطی و لزوم سازگاری با چالش‌های ناشی از آن نظام‌های آموزشی را به‌سمت تربیت فراگیرانی سوق می دهد که صلاحیت‌های یادگیری مستقلانه و خودهدایت‌شده را دارند. پژوهش حاضر ضمن توجه به چنین چالش هایی، با هدف شناسایی الگوی روابط ساختاری یادگیری خودتنظیمی بر اساس هویت اخلاقی با میانجیگری هوش معنوی در دانش‌آموزان مقطع متوسطۀ دوم انجام شده است.روش کار: این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی (معادلات ساختاری) است. جامعۀ آماری پژوهش تمامی دانش آموزان پسر دورۀ متوسطۀ دوم مشغول به تحصیل در مدارس دولتی شهر اردبیل بود. تعداد 250 نفر از این افراد به‌شیوۀ نمونه‌گیری دردسترس انتخاب شدند و به‌صورت برخط به پرسش‌نامه‌های یادگیری خودتنظیمی، هوش معنوی و هویت اخلاقی پاسخ دادند. داده‌ها با استفاده از آزمون های آماری ضریب همبستگی پیرسون و الگو یابی معادلات ساختاری تحلیل شد. در این پژوهش همۀ موارد اخلاقی رعایت شده است و مولفان تضاد منافعی گزارش نکرده‌اند.یافته‌ها: نتایج نشان می‌دهد که نمرۀ کل هوش معنوی، هویت اخلاقی و مولفه های آنها با خودتنظیمی در یادگیری و همچنین، هوش معنوی با نمرۀ کل هویت اخلاقی و مولفه های آن ‌ارتباط مثبت و معناداری داشت (0.001>p) و فرضیۀ پژوهش مبنی بر ارتباط بین متغیّرها و پیش‌بینی یادگیری خودتنظیمی بر اساس هویت اخلاقی با میانجی گری هوش معنوی تایید می شود.نتیجه‌گیری: نتایج الگو یابی نشان می دهد که هویت اخلاقی دارای اثر مستقیم و غیرمستقیم -از طریق هوش معنوی- بر یادگیری خودتنظیمی است؛ از این منظر توصیه می‌شود ارتقای معنویت و هویت اخلاقی فراگیران و عاملان آموزشی با استفاده از روش های فردی، بین فردی و موقعیتی مدنظر قرار گیرد و از آن طریق جنبه‌های شناختی، فراشناختی، رفتاری، انگیزشی و عاطفی یادگیری بهبود یابد.