بررسی رابطۀ دلبستگی به خدا و تاب‌آوری با صبر در دانشجویان دانشگاه تهران

سابقه و هدف: صبر یکی از روش‌های کنترل و بازداری رفتار در نظر گرفته می‌شود به‌گونه‌ای که به انسان این امکان را می‌دهد تا خودنظارتی و خود تنظیمی بر رفتار داشته باشد. همچنین صبر همواره یکی از متغیّرهای سلامت روان شناخته شده است و پژوهشگران نیز بر ارتباط بین سبک دلبستگی به خدا و تا‌ب‌آوری با مولفه‌های سلامت‌ روان تاکید کرده‌اند. ازاین‌رو، هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطۀ دلبستگی به خدا و تاب‌آوری با صبر در دانشجویان دانشگاه تهران بود.روش کار: این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است. جامعۀ آماری پژوهش تمامی دانشجویان دختر و پسر مشغول به تحصیل دانشگاه تهران در سال تحصیلی 991398 بود که تعداد 196 نفر از دانشجویان گروه‌های علوم ‌انسانی، فنی و مهندسی، علوم ‌پایه و هنرهای ‌زیبا با استفاده از نمونه‌گیری تصادفی ‌خوشه‌ای انتخاب شدند. برای جمع‌آوری اطلاعات از پرسش‌نامه‌های دلبستگی به خدا، تاب‌آوری و واکنش در رخدادهای زندگی استفاده شد و داده‌های به‌دست‌آمده با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون هم‌زمان تحلیل شد. در این پژوهش همۀ موارد اخلاقی رعایت شده است و مولفان مقاله تضاد منافعی گزارش نکرده‌اند.یافته‌ها: نتایج نشان داد که بین سبک دلبستگی ایمن به خدا و تاب‌آوری با صبر رابطۀ مثبت و معنادار و بین سبک ‌دلبستگی ناایمن به خدا با صبر رابطۀ منفی و معناداری وجود داشت. همچنین سبک دلبستگی به خدا و تاب‌آوری ‌توانستند صبر را به‌طور معنا‌داری پیش‌بینی ‌کنند.نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌های به‌دست‌آمده، افرادی که تاب‌آورتر هستند و سبک دلبستگی ایمن به خدا دارند در مقابل مشکلات صبر بیشتری دارند و افرادی که تاب‌آوری کمتر و سبک دلبستگی ناایمن به خدا دارند صبر کمتری نیز دارند.