تاثیر باور خودکارآمدی و شادکامی بر ابعاد سلامت جسمانی و روانی زنان سرپرست خانوار تحت پوشش ادارۀ بهزیستی شهرستان آبادان

سابقه و هدف: زنان سرپرست خانوار بیش از زنان دیگر در معرض آسیب‌های فردی و اجتماعی قرار دارند که این شرایط می‌تواند بر سلامت و احساس شادی آنان تاثیر بگذارد. ازاین‌رو، مطالعۀ حاضر‌ با هدف تعیین تاثیر باور خودکارآمدی و شادکامی بر ابعاد سلامت جسمانی و روانی زنان سرپرست خانوار انجام شده است.روش کار: این پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی است. جامعۀ آماری شامل تمامی زنان سرپرست خانوار تحت پوشش ادارۀ بهزیستی شهرستان آبادان بود که از میان آنان با روش نمونه‌گیری دردسترس تعداد 195 نفر انتخاب شدند. ابزارهای گردآوری اطلاعات شامل پرسش‌نامۀ مشخصات فردی و جمعیت‌شناختی، خودکارآمدی، کیفیت زندگی و شادکامی بود. تحلیل داده‌ها نیز با روش‌های آمار توصیفی، ضریب همبستگی و رگرسیون انجام شد. در این پژوهش همۀ موارد اخلاقی رعایت شده است و مولفان مقاله تضاد منافعی گزارش نکرده‌اند.  یافته‌ها: بر اساس نتایج به‌دست‌آمده، میانگین سنی شرکت‌کنندگان 97.11±42.19 و مهم‌ترین علت سرپرستی، داشتن همسر بیمار و ازکارافتاده (63.9 درصد: 82 نفر) بود. بیشتر زنان (57.4 درصد: 112 نفر) کم‌سواد بودند و ارزیابی متوسطی از میزان خودکارآمدی (75.9 درصد: 148 نفر) و شادکامی (42.6 درصد: 83 نفر) گزارش کردند. زنان از جنبۀ سلامت جسمانی در سطح متوسط و از جنبۀ سلامت روانی در سطح ضعیف قرار داشتند. با تحلیل رگرسیون چندگانه، متغیّرهای خودکارآمدی و شادکامی قادر به پیش‌بینی متغیّرهای سلامت جسمانی و روانی (0.000=p) بودند و سطح تحصیلات مهم‌ترین متغیّر پیش‌بینی‌کننده و تاثیرگذار بر سلامت جسمانی در زنان (0.004=p) بود.نتیجه‌گیری: نتایج مطالعۀ حاضر نشان داد که با اجرای مداخلات موثر می‌توان به ارتقای باور خودکارآمدی و شادکامی که به افزایش سطح سلامت جسمی و روانی در زنان منجر می‌‌شود، دست یافت.