رابطه‌ی بین کارایی خانواده و خودکنترلی با جهت‌گیری مذهبی در مادران دارای کودک مبتلا به اوتیسم شهر تهران

سابقه و هدف: در ﻣﻨﺎﺑﻊ دینی خودکنترلی ﻧﻈﺎمی ﺟﺎﻣﻊ و ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮد؛ و ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ از ﻧﻈﺎرت ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎل و همچنین نظارت ﻓﺮد ﺑﺮ اﻋﻤﺎل ﺧﻮد اﺳﺖ. از آﻧﺠﺎ ﻛﻪ در آﻣﻮزهﻫﺎی اﺳﻼمی، ﺧﻮدکنترلی ﺟﺎﻳﮕﺎه ویژه‌یی در زندگی بشر دارد، اﻳﻦ پژوهش با هدف تبیین رابطه‌ی بین کارایی خانواده و خودکنترلی با جهت‌گیری مذهبی در مادران دارای کودک مبتلا به اوتیسم شهر تهران در سال 94-95 صورت گرفته است.روش کار: این پژوهش توصیفی ازنوع همبستگی است. نمونه‌ی مورد پژوهش شامل ١٠٠ ﻣﺎدر دارای ﮐﻮدک مبتلا به اوﺗﯿﺴﻢ شهر تهران در سال 94-95 است که به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند و به ﭘﺮﺳش‌نامه‌های ﺟﻬﺖ‌ﮔﯿﺮی ﻣﺬهبی آلپورت، ﮐﺎراﯾﯽ ﺧﺎﻧﻮادﻩ‌ی ﻣﮏ ﻣﺴﺘﺮ و ﺧﻮدﮐﻨﺘﺮﻟﯽ ﺗﺎﻧﺠﯽ پاسخ دادند. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از روش آماری تحلیل رگرسیون چندگانه و ضریب همبستگی پیرسون تحلیل شد. در این پژوهش همه‌ی موارد اخلاقی رعایت شده است. علاوه‌براین، نویسندگان مقاله هیچ‌گونه تضاد منافعی گزارش نکرده‌اند.یافته‌ها: بر اساس یافته‌های به‌دست‌آمده بین خودکنترلی و جهت‌گیری مذهبی و نیز بین کارایی خانواده و خودکنترلی رابطه‌ی معناداری وجود داشت (p<0/05)؛ یعنی هر چقدر خودکنترلی بیشتر بود جهت‌گیری مذهبی افزایش می‌یافت و برعکس. همچنین با افزایش کارایی خانواده، خودکنترلی نیز بیشتر می‌شد و برعکس (p<0/05). بین کارایی خانواده و جهت‌گیری مذهبی درونی و بیرونی رابطه‌ی معناداری یافت نشد.نتیجه‌گیری: نتایج پژوهش حاضر بر رابطه‌ی بین جهت‌گیری مذهبی و خودکنترلی تاکید دارد. ازاین‌رو، پیشنهاد می‌شود که برنامه‌های پیشگیرانه، آموزش و مداخلات مذهبی و همچنین خودکنترلی بیشتر مد نظر قرار بگیرد.