روابط خارجی ایران و فرانسه در چهارچوب نظریه نظام جهانی (با تاکید بر بازه زمانی 1848-1798 میلادی)
|
|
|
|
|
|
|
|
نویسنده
|
رستمی سجاد
|
|
منبع
|
تاريخ روابط خارجي - 1400 - دوره : 22 - شماره : 88 - صفحه:57 -78
|
|
چکیده
|
در قرن نوزدهم میلادی، ایران در کانون سیاست خارجی قدرت‌های بزرگ قرار داشت که در واقع بیانگر اهمیت راهبردی این سرزمین به‌منظور تامین و تضمین منافع قدرت‌های مزبور بود. هدف از پژوهش حاضر آن است که سیاست خارجی ایران و فرانسه را بر اساس نظریه نظام جهانی و با تاکید بر بازه زمانی 1848-1798م. بررسی کند که هم‌زمان با دوره سلطنت فتحعلی شاه و محمد شاه قاجار بود. پرسش اصلی این است که چه مولفه‌ها و عواملی در تعیین و تنظیم سیاست خارجی ایران و فرانسه در زمان یادشده تاثیرگذار بودند؟ آیا از سرگیری روابط خارجی ایران و فرانسه در دوره قاجار بر پایه نگرش و منافعی مشترک انجام گرفت؟ یافته‌های تاریخی از اهداف واحد، خواسته های مشترک و تعقیب منافع دوسویه از طرف این دو کشور حکایت می‌کنند؛ اما با توجه به بررسی‌های انجام‌شده می‌توان چنین اظهار کرد که منافع کشورهای نیمه‌مستقل همچون ایران در راستای موقعیت دولت‌های مرکزی و پیرامونی در نظام جهانی و همچنین در ارتباط با رقابت قدرت‌های بزرگ تعریف می‌شد و بنا بر این، مناسبات دو کشور ایران و فرانسه در تمام جنبه‌های سیاست خارجی بر اساس گزاره وابستگی تعیین و تنظیم می‌گردید.
|
|
کلیدواژه
|
ایران، فرانسه، روابط خارجی، نظریه نظام جهانی
|
|
آدرس
|
دانشگاه رازی, ایران
|
|
پست الکترونیکی
|
sajadrostami.iran@gmail.com
|
|
|
|
|
|
|