مناسبات دین و دولت و تکوین شالودۀ روابط خارجی ایران با عثمانی(1135- 907ق./ 1722-1502م.)
|
|
|
|
|
|
|
|
نویسنده
|
منوّری علی
|
|
منبع
|
تاريخ روابط خارجي - 1396 - دوره : 19 - شماره : 73 - صفحه:71 -103
|
|
چکیده
|
درک روابط خارجی کنشگران در جامعۀ بین المللی جز در سایۀ شناخت پویش های محیط داخلی آنها امکان‌پذیر نیست. از این نظر، ایجاد حکومتی یکپارچه در ایران، پس از گذشت چند قرن از استقرار دین اسلام در این سرزمین توسط صفویه در قرن دهم هجری/ شانزدهم میلادی، نقطۀ عطف و مبنایی در تکوین روابط خارجی ایران قلمداد می شود. این مقاله در صدد آن است تا از منظر جامعه شناسی تاریخی، با بازشناسی پویش داخلیدر چهارچوب دولت صفوی، به چگونگی پایه ریزی روابط خارجی ایران تحت حکومت صفویه بر مبنای تضاد درون دینی یا مذهبی با عثمانی سنی‌مذهب بپردازد. چنین بود که به موازات تکوین و تثبیت دولت ظاهراً دین سالار صفوی بر پایۀ مذهب تشیع، روابط خارجی ایران بر مبنای تضاد درون دینی یا مذهبی با عثمانی سنّی مذهب شکل گرفت و به تدریج بنیادی استوار یافت.
|
|
کلیدواژه
|
ایران، عثمانی، صفویه، دین و دولت، روابط خارجی، تضاد دینی
|
|
آدرس
|
دانشگاه خوارزمی, دانشکدۀ حقوق و علوم سیاسی, گروه روابط بین‌الملل, ایران
|
|
پست الکترونیکی
|
sam_others@yahoo.com
|
|
|
|
|
|
|