روابط ایران و روسیه در دوره صفویه طی سال‌های 11001080ق.

بنا بر نشانه‌های گوناگون، در تاریخ ایران عصر صفوی سال‌های 1100 – 1080ق. متفاوت می‌نماید. یکی از آن نشانه‌ها، اتخاذ سیاست خارجی منطقی و دوراندیشانه از سوی دولت وقت است. از آن جمله، گسترش مناسبات سیاسی و اقتصادی با روسیه، به عنوان بخشی از مرحله تنش‌زدایی با همسایگان شمالی و غربی. این رویکرد، به موازنه در روابط اقتصادی با قدرت‌های دیگر یاری رساند و موجب رونق اقتصادی ایران نیز گردید. رویکرد دولت ایران در این دوره، در روابط خارجی خردمندانه بود و از این رو در برابر اصرار روس‌ها برای اتحاد با آنها در حمله به عثمانی ایستادگی کرد؛ زیرا برای خود، روسیه قوی را بسیار خطرناکتر از عثمانی می‌دانست. از سوی دیگر، وزیر اعظم وقت ایران کوشید با تبیین منطقی دلایل مخالفت خود در اتحاد نظامی با روس‌ها علیه عثمانی، از دلسردی همسایه شمالی جلوگیری کند. موافقت نسبی ایران با استراتژی تجاری روسیه، علاوه بر گسترش امنیت مرزهای شمالی ایران، فواید سیاسی و اقتصادی متعددی نیز در برداشت. این پژوهش بنیادی و نظری است و در آن، برای گردآوری اطلاعات و تجزیه و تحلیل، از اسناد و منابع کتابخانه‌ای با تاکید بر روش تحلیل محتوا و رویکردی توصیفی‌ تحلیلی استفاده شده ‌است.

IranRussia Relations during the Safavid Period (10801100 AH)

There is a host of various signs that distinguish the two decades of 10801100 during the Safavid period. Among the various signs mentioned, one is the adoption of a logical and prudent foreign policy on the part of the theninterim government. Expanding political and economic relations with Russia, as part of a greater plan for détente with Northern and Western neighbors, was one of the peculiarities of this period among other things. This approach facilitated the balanced economic relations with other powers and prompted economic prosperity in Iran. The Iranian state adopted a rational approach to foreign relations in this period and resisted the Russian push for invading the Ottomans; since it considered a strong Russia more menacing than the Ottomans. On the other hand, Iran’s chancellor (Wazir) sought to clearly explain the reasons for rejecting Russian’s suggestion for a military alliance with Iran against the Ottomans in an attempt to appease the northern neighbor. Iran’s relative agreement with Russia’s trade strategy secured the boundaries to the north as well as attaining numerous political and economic gains. This article is of a fundamental and theoretical nature which draws on library sources to gather and analyze data, and predicates upon content analysis and descriptiveanalytical methodology.