شاخص تحقق خلوت با نامحرم با تاکید بر فضای مجازی

میزان و کیفیت ارتباط زن و مرد یکی از مسائلی است که دین مبین اسلام برای آن اهمیت خاصی قائل شده‌است، به گونه‌ای که دستورات فراوانی برای آن صادر کرده‌است؛ دستوراتی که در علم فقه، گاهی به‌صورت حکم الزامی و گاهی به‌صورت حکم غیر الزامی مطرح شده‌اند. یکی از این دستورات، نهی از خلوت بین مرد و زن نامحرم است. خلوت به این معناست که زن و مرد نامحرمی در یک مکان، بدون حضور شخص سومی، تنها باشند و خلوت کنند. در اسلام از خلوت با نامحرم نهی شده‌است که برخی فقیهان این نهی را تحریمی می‌دانند و برخی دیگر، از آن کراهت برداشت کرده‌اند. خلوت با نامحرم از دیرباز مصادیق متعددی داشته‌است؛ اما با گسترش تکنولوژی و شیوع استفاده از فضای مجازی، خلوت با نامحرم در فضای مجازی نیز به مصادیق آن افزوده شده‌است. مقاله حاضر با مراجعه به کتب فقهی و با بررسی شرایط تحقق حکم خلوت با نامحرم و تطبیق آن با فضای مجازی، به این نتیجه رسیده‌است که شرایط نهی از خلوت با نامحرم در مورد فضای مجازی نیز وجود دارد. بنابر این، اگر خلوت با نامحرم در فضای حقیقی حرام باشد (بنابر اختلاف نظری که در مسئله وجود دارد)، خلوت در فضای مجازی نیز حرام خواهد بود و اگر در فضای حقیقی حکم به کراهت خلوت با نامحرم گردد، در فضای مجازی نیز همین حکم وجود خواهد داشت.

The Indicator of Realization on Privacy with Non-Maḥrams with an Emphasis on Cyberspace

The extent and the quality of the relationship between men and women is one of the issues that Islām has given special importance to, as it has issued many rules for it. In jurisprudence, these rules have sometimes been presented as obligatory and sometimes as nonobligatory. One of these rules is the prohibition of being alone (khalwat) between nonmaḥram men and women. Being alone ‎ means that the nonmaḥram men and women must not be alone in a place without the presence of a third person. Being alone with nonmaḥrams is forbidden in Islam and some jurists consider it as forbidden (ḥarām) and others as detestable (makrūh). For a long time, being alone with a nonmaḥram has had many examples but with the development of technology and the growth of cyberspace, being alone with nonmaḥrams in cyberspace has also been added to its examples. By referring to jurisprudential books and examining the conditions for fulfilling the ruling of being alone with nonmaḥrams and applying it to cyberspace, the present study has concluded that there are conditions for forbidding being alone with nonmaḥram in cyberspace. Therefore, if being alone with nonmaḥrams is forbidden in facetoface situations (based on theoretical differences that exist in this issue), being alone in cyberspace will also be forbidden, and if it is detestable (makrūh) in facetoface situations it will also be detestable in cyberspace.