نگاهی به تطور جایگاه روایات رجعت در منابع امامیه

از میان روایات رجعت آنچه بیشتر تا پیش از قرن چهارم رواج داشته و توجه محدثان را به خود جلب کرده، روایات دابّه و عصا و میسم است. تعداد این روایات اندک بوده و بیانگر شانی از شئون امامت تلقی می‌شده است. از سده چهارم (آغاز غیبت کبری) تا سده نهم، نقل سایر روایات رجعت فزونی یافته و هرچند شمارشان بیش از گذشته است، اما روی‌هم‌رفته پرشمار نیست. این روایات، که از بازگشت پس از مرگ سخن می‌گویند، در شمار اخبار حوادث پس از ظهور امام دوازدهم جای گرفته‌اند و بابی مستقل از سایر اخبار حوادث ظهور به خود اختصاص نداده‌اند. از قرن نهم به بعد، شمار روایات رجعت فزونی جدی یافته و از سایر اخبار مربوط به حوادث پس از ظهور، ممتاز شده است، به طوری که در کتب حدیثی باب مستقلِ مفصلی یا حتی اثر مستقلی به آنها اختصاص یافته است.