ارائه مدل پیش‌بینی تخمین ظرفیت انجام کار فیزیکی بر اساس مولفه‌های آنتروپومتریکی و اجزای ترکیب بدنی: یک مطالعه پایلوت برمبنای اندازه گیری حداکثر اکسیژن مصرفی به روش مستقیم

سابقه و هدف: اندازه‌گیری ظرفیت انجام کار فیزیکی یکی از مباحث مهم فیزیولوژی کار است که به‌منظور بررسی برقراری تناسب بین کار و کارگر استفاده می‌شود. اجزای ترکیب بدنی ازجمله عوامل تاثیرگذار بر حداکثر ظرفیت هوازی است. ازاین‌رو، هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر مولفه‌های آنتروپومتریک و ترکیب بدنی افراد بر ظرفیت انجام کار فیزیکی و ارائه مدل نهایی با استفاده از روش‌های مستقیم و دستگاهی به‌منظور تخمین ظرفیت انجام کار فیزیکی است.مواد و روش‌‌ها: در این مطالعه مقطعی50 نفر از دانشجویان مرد به‌صورت تصادفی انتخاب شدند. به‌منظور برآورد حداکثر ظرفیت هوازی از پروتکل بروس و تردمیل h/p/cosmos مدل saturn استفاده شد. اجزای ترکیب بدنی افراد هنگام تست با استفاده از دستگاه آنالیز ترکیب بدن (body composition) مدل 3 .3olympia اندازه‌گیری شد. ارتباط بین متغیرها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون بررسی شد. درنهایت برای پیش‌بینی حداکثر اکسیژن مصرفی مدلی بر اساس آنالیز رگرسیون خطی ارائه شد.یافته‌ها: میانگین حداکثر ظرفیت هوازی دانشجویان 4/75 44/01 ± (میلی‌گرم/ کیلوگرم/ دقیقه) برآورد شد. همچنین میانگین شاخص توده بدنی و درصد چربی بدن دانشجویان به ترتیب 4/31 ± 24/03 کیلوگرم بر مترمربع و 7/6 ± 20/77 درصد و میانگین نسبت دور کمر به دور لگن افراد 0/803 تعیین شد. نتایج پژوهش حاضر نشان داد بین حداکثر ظرفیت هوازی و اجزای ترکیب بدنی ارتباط معنادار و منفی وجود دارد.نتیجه‌گیری: ازآنجاکه تخمین ظرفیت انجام کار فیزیکی به روابط و معادلاتی نیاز دارد که دقت و اعتبار قابل قبولی داشته باشد، لذا بر اساس نتایج مطالعه حاضر و مدل ارائه‌شده متغیرهای شاخص توده بدنی، درصد چربی بدن و نسبت دور کمر به لگن نقش موثری در تخمین ظرفیت انجام کار فیزیکی دارند و می‌توان بر اساس مدل ارائه‌شده، حداکثر اکسیژن مصرفی را با دقت زیادی تخمین زد.

A Model for Estimating the Physical Work Capacity Based on Anthropometric Components and Body Composition: A Pilot Study Based on Measuring the Maximum Oxygen Consumption on Direct Method

Background and aim: Physical work capacity is one of the significant issues in work physiology which is used to investigate compatibility between work and worker. Body composition is among the factors affecting maximal aerobic capacity. Accordingly, the present study aimed to examine the effect of anthropometric components and body composition on physical work capacity and to present a final model for estimating physical work capacity using direct and instrumental methods.Materials and Methods: A total of 50 male students were randomly selected in this crosssectional study. The Bruce protocol and the h/p/cosmostreadmill (Saturn model) were used to estimate the maximal aerobic capacity. Body composition was also measured using the Body Composition Analyzer Device (Olympia 3.3 model). The relationship between the variables was investigated using Pearson correlation coefficient and regression analysis. Finally, a model was presented to estimate maximum oxygen consumption based on linear regression analysis. Results: The mean maximal aerobic capacity (ml/kg/min) of students was estimated to be 44.01 ± 4.75. Also, the mean body mass index and body fat percentage of students were 24.03 ± 4.31 kg/m2 and 20.77 ± 7.6%, respectively. The mean waisttohip ratio was 0.803. The present study indicated that there was a significant and negative relationship between maximal aerobic capacity and body composition.Conclusion: A model is proposed in the present study since estimating the physical work capacity requires acceptable accuracy and valid relationships and equations. The variables of body mass index, body fat percentage, and waisthip ratio which play an effective role in estimating physical work capacity and the maximum oxygen consumption can be estimated with high accuracy based on the presented model.