ارائه الگوی مدیریت راهبردی فضایی گردشگری میراث شهری (مطالعه موردی: کلانشهر تهران)

ادبیات حوزه‌ی گردشگری میراثی، در دوره‌های اخیر حکایت از توجه و علاقه ی فزاینده ی افراد و گروه‌ها به این نوع از گردشگری دارد. به نحوی که در دهه‌های اخیر شاهد بسط مفهوم گردشگری میراثی توسط سازمان‌های بین‌المللی و ملی در این راستا بوده‌ایم. شهر تهران نیز به عنوان پایتخت کشور ایران دارای پتانسیل های قابل توجه در زمینه گردشگری میراثی بوده که به علت عدم مدیریت مناسب نتوانسته از این پتانسیل و ظرفیت بهره مناسبی ببرد. هدف این مقاله ارائه الگوی مناسب مدیریت راهبردی فضایی گردشگری میراث شهری تهران می باشد. روش این تحقیق توصیفی تحلیلی و مبتنی بر داده های پیمایشی می‌باشد. در راستای دستیابی به هدف پژوهش از آزمون های آماری تی تک نمونه‌ای، آزمون فریدمن، تحلیل عاملی تاییدی استفاده شده است. نتایج نشان می دهد تفاوت معنادار بین شاخص‌های مدیریت راهبردی فضایی گردشگری میراثی از دیدگاه گردشگران وجود دارد. همچنین طبق نتایج شاخص توانمندسازی بالاترین نقش را در مدیریت راهبردی گردشگری میراثی داشته و پس از آن سیاست عمومی و بازار بیشترین رتبه میانگین را دارا می باشند. کمترین میانگین نیز مربوط به محصول و پذیرش اجتماعی می‌باشد. در بین سه منطقه مورد مطالعه از دیدگاه گردشگران منطقه 20 شرایط مناسب تری داشته و منطقه 6 و 12 به ترتیب شرایط نامناسب‌تری از لحاظ شاخص‌های توسعه پایدار گردشگری میراثی دارا می‌باشند. تفاوت بین مردم محلی و گردشگری در این زمینه نیز مشهود است. همانطور که در بخش قبلی توضیح داده شد که منطقه 20 از لحاظ مردم محلی شرایط نامناسب تری نسبت به مناطق 6 و 12 است.

Presentation of Strategic Management Model of Urban Heritage Tourism (Case Study: Tehran Metropolis)

Heritage tourism literature in recent times has shown the increasing interest and interest of individuals and groups in this type of tourism. In recent decades, we have seen the development of the concept of heritage tourism by international and national organizations. Tehran as the capital of Iran has significant potentials in the field of heritage tourism which due to lack of proper management has not been able to take advantage of this potential and capacity. The purpose of this paper is to present an appropriate model of strategic management of spatial tourism of Tehran urban heritage. The method of this research is descriptiveanalytical and based on survey data. To achieve the purpose of the study, one sample ttest, Friedman test, confirmatory factor analysis were used. The results show that there is a significant difference between tourism spatial strategic management indicators from the perspective of tourists. The results also show that empowerment index has the highest role in strategic management of heritage tourism, after which public policy and market have the highest average rank. The lowest average is also about product and social acceptance. Among the three studied areas, 20 are more favorable for tourists and 6 and 12 are less favorable in terms of heritage sustainable development indicators, respectively. The difference between local people and tourism is also evident. As explained in the previous section, Region 20 is less favorable to locals than Districts 6 and 12, but tourists disagree.