شناسایی الگوی مطلوب تعامل استاد و دانشجو از بعد علمی، اجتماعی و عاطفی

مشارکت در تعاملات اجتماعی، علاوه بر ارتقاء مفهوم زندگی فردی و لذت بخش‌ تر کردن آن، منجر به حل معظلات زیادی در زمینه اقتصادی، سیاسی شده‌است. پژوهش حاضر، با هدف شناسایی الگوی مطلوب تعامل استاد-دانشجو صورت گرفته‌است. از روش تحقیق کیفی اکتشافی استفاده شد تا از نظرات دانشجویان تحصیلات تکمیلی در زمینه‌مولفه‌های موثر بر تعامل استاد-دانشجو بهره‌گیری شود. روش پژوهش به لحاظ هدف کاربردی و به لحاظ گرداوری اطلاعات از نوع کیفی و شیوه تحلیل مضمون بوده‌است. جامعه تحقیق را کلیه دانشجویان دکتری ورودی1397 دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی دانشگاه علامه طباطبایی به تعداد100 نفر تشکیل می‌دادند. که با روش نمونه‌گیری غیرتصادفی هدفمند و دردسترس تعداد 12 نفر از آنها به دلیل عدم اشتغال و داشتن فرصت کافی جهت انجام کارهای فوق العاده علاوه بر امور آموزشی و پژوهشی در دانشکده انتخاب گردید. پس از اشباع نظری داده‌ها در مرحله بعد، برای تحلیل مصاحبه‌ها از شیوه تحلیل مضمون براوان و کلارک، استفاده شد. جهت اعتبار پذیری داده‌ها از روش‌های تماس طولانی محقق با محیط، مشاهده مستمر، خودبازبینی محقق و بررسی همتایان استفاده شد. پس از دسته‌بندی مقوله‌ها 3محور اصلی علمی، اجتماعی و عاطفی تعامل استاد-دانشجو مشخص شد.‌ هم‌چنین مقوله حرفه‌ای-آموزشی، حرفه‌ای- پژوهشی و حرفه‌ای-پرورشی در بعد علمی، مقوله تعامل ترویجی، تعامل متقابل و تعامل متعالی در بعد اجتماعی و مقوله همدلی، همدردی و مراقبت و محبت در بعد عاطفی شناسایی شدند. محصولات برنامه‌های آموزشی بر پایه دامنه تعاملات استاد و دانشجو برسه محور علمی، اجتماعی و عاطفی شکل می‌گیرد که لزوم توجه به محورها و مقولات شناسایی شده در این پژوهش جهت ارتقای کیفیت تعامل در برنامه‌های آموزشی توصیه می‌شود.