ارتباط سنجی مفهوم ما عندالله با بقیه‌الله در قرآن کریم

ارتباط سنجی مفهومی میان آیات قرآن کریم، موضوعی است که از دیرباز توجه پژوهشگران قرآنی را به خود معطوف داشته است. در مقاله حاضر محتوای آیات مشتمل بر عبارت ما عندالله با دو ویژگی خیر و ابقی و سنجش میزان ارتباط آن‌ها با عبارت بقیه‌الله با محوریت آیات 60 قصص، 95 – 96 نحل و 86 هود بررسی شده است. پژوهش حاضر با شیوه توصیفی-تحلیلی و با تکیه‌بر روش تفسیری قرآن به قرآن، تلاش دارد ارتباط بین مفهوم ما عندالله را که به معنای عالم آخرت و قرب معنوی و منزلتی است، با عبارت بقیه‌الله بیابد که به معنای آن چیزی است که خداوند اراده بقای آن را فرموده و زوالی در آن راه ندارد و با استعانت از روایات معصومان (ع)، اثبات نماید که انبیای الهی و ائمه اطهار (ع) به‌طور عام و حضرت ولی‌عصر (عج) به‌طور خاص، از مصادیق بقیه‌الله به شمار می‌روند و هدف خداوند متعال در آیه شریفه *بقیه‌الله خیر لکم ان کنتم مومنین*، جلب‌توجه مومنان به مصداق اکمل بقیه‌الله و آخرین حجت و ذخیره الهی است و با شناخت مصادیق خیر و ابقی و مصداق اظهر آن و به‌وسیله او می‌توان به شناخت و عبودیت و عندیت الهی رسید.

assessing the relationship between the concepts of“ma ʿindallah” with “baqīyyatallah” in the holy quran

conceptual relationship assessment between the verses of the holy quran is a subject that has attracted the attention of quran researchers for a long time. in the present article, the content of verses that include the phrase “ma ʿindallah” (what is with allah) with the two attributes of being better and more lasting and evaluating the extent of the relationship between them and the phrase “baqīyyatallah”  (what remains of allah’s provisions) has been studied focusing on chapter al-qaṣas, verse 60, al-naḥl, verse 95-96 and hūd, verse 96. the present study, conducted through a descriptive-analytic method and relying on the quran through quran exegetic method, strives to find the relationship between the concept of ma ʿindallah which refers to the hereafter and spiritual and positional closeness, and baqīyyatallah which refers to something that god has intended to endure and its termination is impossible and strives to prove, with the help of narrations of the infallibles, that the divine prophets, the pure imams in general and specifically the imam of the time (may allah hasten his reappearance), are among the instances of baqīyyatallah and god’s purpose in the verse, “what remains of allah’s provision is better for you, should you be faithful…” [11: 86], is to attract the attention of the believers to the most complete instance of baqīyyatallah and the last divine proof and provision. and by recognizing the instance of being better and more lasting and its most manifest instance and through him, one can arrive at divine recognition, servitude, and closeness (ʿindiyya).