روش‌های متولیان تربیت دینی از منظر مفسران فریقین با رویکرد ادیان

تعلیم و تربیت، از مهم‌ترین اهداف و دغدغه‌های ادیان الهی بوده که مفسران فر یقین بدان توجه داشته‌اند و در کتاب‌های آسمانی چون: قرآن و عهد عتیق نیز به آن اشاره شده است. خداوند و پیامبران به‌عنوان متولیان اصلی در تربیت بشر، با روش‌هایی سعی در تربیت دینی مردم داشته‌اند. این مقاله به روش توصیفی تحلیلی و با بهره جستن از آراء مفسران فریقین، این متولیان را معرفی کرده و در ادامه با برشمردن روش‌های تربیتی آنان، به تحلیل و ارزیابی روش‌های این دو گروه با رویکرد ادیانی پرداخته است. با بررسی آراء مفسران فریقین و متن عهد عتیق می‌توان به این یافته‌ها اشاره کرد که گرچه تقریباً خداوند و انبیا، متولیان تربیت در ادیان آسمانی معرفی شده و در آراء روش‌های تربیت دینی مشترکند، از متولیان تربیت دینی در قرآن کریم با تعبیر اسوه دینی یاد می‌شود، درحالی‌که در عهد عتیق این‌گونه نیست و حتی اشتباهاتی از انبیا را مطرح ساخته‌اند. علاوه بر این، خداوند و انبیا در قرآن، به قیامت و پاداش و عذاب الهی بیش از عهد عتیق عنایت داشته‌اند و روش‌های تربیتی در قرآن، جامع‌تر و غنی‌تر از روش‌های یادشده در عهد عتیق است.

qur’anic exegetes and the methods of the spiritual education’s custodians; a religious studies approach

education is one of the most crucial goals and concerns of the religions, which has been heeded by divine books such as the qur’an and old testament. thus, it has been carefully pursued by the qur’anic exegetes in both shi’ite and sunni schools. according to religiousteachings, god and his prophets, as the main custodians of human training, have tried toreligiousely educate the people in various ways. the present article has endeavored tointroduce these custodians through a descriptive-analytical method, considering the qur’anic exegetes’ viewpoints from the two sunni and shi’ite schools. in the following and by pointing out their educational methods, it has analyzed and evaluated these twogroups’ manners, taking a religious studies approach. as the results of the conductedstudies, while examining the viewpoints of both schools’ exegetes, as well as the texts ofthe qur’an and old testament, it can be noted that god and his prophets have been introduced as the main custodians of religious education in both traditions. in addition, both traditions are common in conveying the methods of religious education. however,there are some notable differences. the qur’an mentions the spiritual education’scustodians as uswa (good example) ones, while the old testament, on the contrary, haseven attributed some discreditable mistakes to them. moreover, in the qur’anic accounts,god and his prophets have taken care of the resurrection and the divine rewards and punishments more than in the old testament. it can be thus concluded that the methods of religious education in the qur’an are richer and more comprehensive than those mentioned in the old testament.