دلالت سنجی واژه «البیان» در آیه علمه البیان بر نطق و تکلم انسان از نگاه مفسران فریقین

مفسران پنج دیدگاه عمده درباره مفهوم واژه بیان در آیه 4 سوره الرحمن دارند. عده ای از مفسران، بیان را به معنای قدرت تکلم، برخی به معنای بیان کردن همه چیز، گروهی به معنای اسامی اشیاء و جنبندگان، تعدادی به معنای قدرت تعقل و عده ای هم به معنای قرآن کریم می دانند. با توجه به اختلافات موجود در معنای بیان و نبود پژوهش مستقل در این زمینه، این مقاله با روش تحلیلی توصیفی، معنای درست بیان را در این آیه واکاوی می‌کند. طبق بررسی های صورت گرفته در این نوشتار، نظر کسانی که بیان را به معنای تکلم می‌دانند، جامع و دقیق تر به نظر می‌رسد؛ زیرا اولین معنایی که در سیاق آیات نخستین سوره الرحمن از این واژه به ذهن متبادر می‌شود، معنای تکلم است و در آیه چهارم سوره ابراهیم، تبیین به زبان نسبت داده شده است. از سوی دیگر خداوند متعال، قرآن را بیانی برای مردم (بیانٌ للنّاس) می‌خواند و از آن جایی که ماهیت قرآن در عصر نزول، جز ماهیت گفتاری و زبانی نبود، مشخص می‌شود که منظور از بیان، سخن گفتن است. از طرفی، معانی دیگری که مفسران برای بیان ذکر کرده‌اند، به نحوی به زبان و تکلم مرتبط هستند.

The Qur’anic Word “al-bayān” in (Q. 55:4) and its Semantic Correlation with the Human Faculty of Speech; A Comparative study of Sunni and Shi’ite Exegetes’ Viewpoints

Received: 2021/1/18  |   Accepted: 2021/5/22A survey of Qur’anic exegetes reveals that they have five main viewpoints on the meaning of the word “albayān” in (Q. 55:4). Some consider it to mean the human faculty of speech, some to the expression of everything, some to the human faculty of reason, some to the names of objects and creatures, and some to the Holy Qur’an itself. Given the mentioned differences concerning the meaning of the Qur’anic word “albayān”, as well as the lack of independent research in this regard, the present article attempts to analyze its true meaning, seeking a suitable connection with the context of the verse in question. According to the achievements, the opinion of those Qur’anic exegetes, either Sunni or Shi’ite, who consider “albayān” in a semantic correlation with the meaning of human faculty of speech seems more satisfactory, comprehensive, and convincing. It should be pointed out that the first meaning of the word that comes to mind from observing the context of the verses is “speech”. In the same way, there is exact evidence in earlier literary, historical, and narrative texts that illustrate the application of the Arabic word “bayān” in the meaning of speech. Furthermore, according to (Q. 14:4), the Qur’an attributes the human faculty of explanation to language. On the other hand, it should not be neglected that God Almighty has called the Qur’an a general expression for the people. Since the material and apparent nature of the Qur’an at the time of its revelation was nothing but the nature of speech and language, it becomes clear that the meaning of albayān is speech. Seemingly, the other meanings mentioned by the Qur’anic exegetes for the word in question seem somehow related to language and the human faculty of speech.Karimi, A; AslaniAlavar, F. (2022) The Qur’anic Word “albayān” in (Q. 55:4) and its Semantic Correlation with the Human Faculty of Speech; A Comparative study of Sunni and Shi’ite Exegetes’ Viewpoints. Biannual Journal of Comparative Exegetical Researches, 7 (14) 271291. Doi: 22091/PTT.2021.6121.1857.