اثربخشی درمان وجودی بر احساس تنهایی و اضطراب مرگ در سالمندان

در سال های اخیر جمعیت سالمندان بطور چشمگیری افزایش یافته است است. جامعه ی سالمندان به دلیل کاهش فعالیت و تحرک، از دست دادن دوستان و نزدیکان، کاهش حمایت های اجتماعی، ضعف و ناتوانی های جسمی و انزوای اجتماعی، احساس تنهایی و اضطراب مرگ بیشتری را تجربه می کنند. بنابراین پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان وجودی بر احساس تنهایی و اضطراب مرگ در سالمندان انجام گرفت. این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش‏آزمونپس‏آزمون با گروه کنترل بود. جامعه ی آماری پژوهش شامل کلیه ی سالمندان مرکز ئارا شهر سنندج بود. ابتدا پرسشنامه های احساس تنهایی و اضطراب مرگ توسط کلیه ی سالمندان تکمیل گردید و از بین سالمندانی که نمره ی برابر یا بالاتر از نقطه ی برش در پرسشنامه های احساس تنهایی و اضطراب مرگ کسب کرده بودند، 30 نفر به طور تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایش (15نفر) و کنترل (15نفر) جایگزین گردیدند. سپس برنامه درمان وجودی، طی دهجلسه ی شصت دقیقه ای برای گروه آزمایش اجرا گردید و طی این مدت گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. پس از پایان برنامه آموزشی، پرسشنامه ها مجدداً برای هر دو گروه به عنوان پس آزمون اجرا گردید. داده ها با استفاده از آزمون آماری کوواریانس مورد تحلیل و بررسی قرار گرفتند. نتایج  نشان دادند که درمان وجودی موجب کاهش احساس تنهایی و اضطراب مرگ در گروه آزمایش شده است. در نتیجه لزوم کاربست درمان های متمرکز بر مشکلات خلقی و عاطفی سالمندان به ویژه  کاهش احساس تنهایی و اضطراب مرگ ضروری می باشد.