اثربخشی آموزش خودشفابخشی بر کیفیت زندگی سالمندان

سالمندی موفق یکی از مفاهیم اصلی در پیری‌شناسی است. سالمندی فرایند زیستی است که تمام موجودات زنده از جمله انسان‌ها آن را تجربه می‌کنند. کیفیت زندگی می‌تواند بر سلامت سالمندان اثر بگذارد. بر این اساس، پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش خودشفابخشی بر کیفیت زندگی سالمندان در سال 1399 انجام شد. روش پژوهش حاضر، نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری، با گروه گواه بود. جامعه پژوهش شامل تمامی زنان مقیم آسایشگاه سالمندان شهر اصفهان بودند که طی فراخوان عمومی در آسایشگاه سالمندان شبانه‌روزی، تعداد 40 نفر از زنان سالمند از طریق نمونه‌گیری در دسترس و رعایت معیارهای ورود به مطالعه انتخاب و به صورت تصادفی ساده در دو گروه 20 نفری گمارش شدند. ابزار این پژوهش، پرسشنامه کیفیت زندگی وار و شربورن بود. آموزش خودشفابخشی لطیفی و مروی به مدت 12 جلسه‌ 60 دقیقه‌ای بر روی گروه آزمایشی اجرا شد. داده‌ها از طریق تحلیل کوواریانس تک‌متغیری و با استفاده از نرم‌افزار spss نسخه 24 تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد که آموزش خودشفابخشی مولفه‌های کیفیت زندگی (شامل عملکرد جسمانی، محدودیت ایفای نقش به دلایل جسمانی، انرژی و شادابی، بهزیستی هیجانی، درد بدنی و سلامت عمومی) را در شرکت‌کنندگان گروه آزمایش در مقایسه با گروه گواه به طور معناداری در مرحله پس‌آزمون ارتقاء بخشیده است (0.05p<) و این اثرات به میزان قابل توجهی در مرحله پیگیری ثابت باقی مانده‌اند (p<0.05). ولی در مابقی مولفه‌های کیفیت زندگی (شامل محدودیت ایفای نقش به دلایل هیجانی و عملکرد اجتماعی) تفاوت معناداری در مرحله پس‌آزمون و پیگیری یافت نشد (p>0.05). با توجه به نتایج پژوهش حاضر می‌توان گفت رویکرد خودشفابخشی با کاهش استرس فیزیولوژیک از طریق روش‌های درمان خاطرات سلولی مخرب، اصلاح سبک زندگی و آموزش فنون آرام‌سازی موجب بهبود کیفیت زندگی و افزایش سلامت عمومی سالمندان می‌شود.