اثربخشی معنادرمانی گروهی بر خودباوری و احساس بی‌ارزشی سالمندان مبتلا به دیابت نوع دو

خودباوری پایین و احساس بی‌ارزشی از شایع‌ترین حالات منفی روان‌شناختی در سالمندان مبتلا به بیماری دیابت می‌باشد که می‌تواند عوارض متعددی در پی داشته باشد. بنابراین پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی معنادرمانی گروهی بر خودباوری و احساس بی‌ارزشی سالمندان مبتلا به دیابت نوع دو صورت پذیرفت. روش پژوهش، نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمونپس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه سالمندان مبتلا به دیابت نوع دو شهر قزوین بود. نمونه‌گیری به روش طبقه‌ای بر روی کل افرادی که از مجموع جامعه آماری واجد شرایط بودند صورت گرفت. ابزار پژوهش، پرسشنامه‌های خودباوری آزادی و مقیاس ارزشی شوارتز بود. پس از تکمیل پرسشنامه‌ها، تعداد 80 نفر (46 زن و 34 مرد)، با کمترین امتیاز در هر مولفه به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (در هر گروه 23 زن و 17 مرد) جایدهی شدند. گروه آزمایش در معرض هشت جلسۀ 90 دقیقه‌ای معنادرمانی فرانکل قرار گرفت. داده‌ها با استفاده از روش‌ آماری تحلیل کوواریانس تک متغیری (ancova)، در نسخه 22 نرم افزار spss، تجزیه و تحلیل شدند. نتایج تحلیل داده‌ها نشان داد مداخلۀ آزمایشی بر افزایش خودباوری و کاهش احساس بی‌ارزشی سالمندان مبتلا به بیماری دیابت نوع دو موثر بوده است (p<0/05). همچنین نتایج نشان داد عامل جنسیت بر میزان اثربخشی معنادرمانی گروهی در افزایش خودباوری سالمندان مبتلا به بیماری دیابت نوع دو موثر است ولی بر میزان اثربخشی معنادرمانی گروهی در کاهش احساس بی‌ارزشی سالمندان مبتلا به بیماری دیابت نوع دو موثر نیست. پیشنهاد می‌شود برنامۀ معنادرمانی گروهی برای افزایش خودباوری و کاهش احساس بی‌ارزشی سالمندان مبتلا به بیماری دیابت نوع دو استفاده شود.