اثربخشی آموزش شفقت به خود بر رضایت از زندگی و تاب‌آوری زنان سالمند

دوره سالمندی همراه با فقدان‌ها و از دست دادن‌ها می‌باشد، مثل از دست دادن موقعیت اجتماعی، همسر و غیره که باعث کاهش تاب‌آوری در برابر سختی‌ها و ناملایمات زندگی می‌گردد که این به نوبه خود سبب کاهش رضایت از زندگی می‌شود. بنابراین هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش شفقت به خود در بر رضایت از زندگی و تاب‌آوری زنان سالمند بود. روش پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون–پس‌آزمون با گروه کنترل و پیگیری بود. جامعه آماری شامل کلیه زنان سالمندی بود (حدود 500 نفر) که در سال 1399 در آسایشگاه‌ها و مراکز توانبخشی و نگهداری سالمندان با نظارت سازمان بهزیستی در استان گیلان تحت توانبخشی و و مراقبت بودند. نمونه‌ای با حجم 30 نفر از بین آنها به شیوه هدفمند و با توجه به معیار‌های ورود و خروج مطالعه انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه 15 نفری دسته بندی شدند. برای گروه آزمایشی 8 جلسه 2 ساعتی آموزش شفقت به خود گیلبرت اجرا گردید و در گروه کنترل مداخله‌ای انجام نشد. شرکت کنندگان با استفاده از پرسش‌نامه‌های رضایت از زندگی زندگی دینر و همکاران و تاب‌آوری کونور و دیویدسون، مورد بررسی قرار گرفتند. برای تحلیل تحلیل نتایج از روش تحلیل کوواریانس تک متغیری به وسیله نرم افزار تحلیل آماری spss نسخه 20 استفاده شد. نتایج تحلیل کوواریانس تک متغیر نشان داد که شفقت به خود باعث افزایش رضایت از زندگی و تاب‌آوری زنان سالمند گردید و این افزایش در دوره پیگیری ماندگار بود (p<0/05 ). بنابراین بر اساس یافته‌های این پژوهش می‌توان از آموزش شفقت به خود به عنوان یک الگوی کارآمد در مراکز نگهداری سالمندان برای ارتقاء تاب‌آوری و رضایت از زندگی و ویژگی‌های روان شناختی مثبت زنان سالمند استفاده نمود.