اثربخشی مداخله مثبت‌نگر بر رضایت از زندگی و توانمندی منش در مردان سالمند

پدیده سالمند ی نتیجه سیر طبیعی زمان است که منجر به تغییرات فیزیولوژیکی، روانی و اجتماعی می شود. حفظ توانمندی و رضایت از زندگی سالمندان با وجود تغییرات غیر قابل ‌اجتناب در شرایط آنان می تواند در ارتقای جوامع موثر باشد. بنابراین این مطالعه با هدف تعیین اثربخشی مداخله مثبت‌نگر بر رضایت از زندگی و توانمندی منش سالمندان انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون پس‌آزمون با گروه کنترل بود.جامعه آماری پژوهش کلیه سالمندان بازنشسته شرکت نفت شهر خرم‌آباد در سال 1398 بودند. حجم نمونه پژوهش شامل 30 نفر مرد سالمند (60 تا 70 سال) بود که با روش نمونه‌گیری در دسترس و با توجه به ملاک‌های ورود به مطالعه انتخاب شدند. گروه آزمایش مداخله آموزشی را طی 8 هفته و 8 جلسه 90 دقیقه‌ای دریافت نمودند. پرسش‌نامه‌های مورد استفاده در این پژوهش شامل رضایت از زندگی دینر و همکاران و توانمندی منش پترسون و سلیگمن بود. داده‌ها با تحلیل کوواریانس تک متغیره، با استفاده از نرم‌افزار spss نسخه 22 و سطح معناداری 0.05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها نشان داد بین گروه‌های آزمایش و کنترل از نظر رضایت از زندگی و توانمندی منش تفاوت معنی‌داری وجود داشت (p<0.001). به عبارت دیگر مداخله مثبت‌نگر باعث افزایش رضایت از زندگی و توانمندی منش سالمندان شد. منطبق با یافته‌های پژوهش حاضر می‌توان مداخله مثبت‌نگر را به عنوان یک روش کارا جهت افزایش رضایت از زندگی و توانمندی منش سالمندان پیشنهاد داد.