اثربخشی روان نمایشگری برسازگاری اجتماعی و بهزیستی فاعلی در سالمندان

همز‌مان با آغاز سالمندی، افراد به تدریج برخی از کارکردهای فیزیولوژیک، روانی و اجتماعی خود را از دست می‌دهند. سلامت روانی و وضعیت عاطفی از مهمترین عوامل پیش‌بین سطح عملکرد سالمندان هستند و بهبود روانی و وضعیت عاطفی سالمندان به آنها کمک می‌کند که به‌رغم مشکلات جسمانی، عملکرد مطلوب اجتماعی خود را نیز حفظ کنند. بنابراین هدف این پژوهش بررسی اثربخشی روان‌نمایشگری بر سازگاری اجتماعی و بهزیستی فاعلی در سالمندان بود. روش این پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش‌آزمونپس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش، تمامی سالمندان مراکز روزانه شهر تهران در سال 99-98 بودند. پس از تکمیل سیاهه سازگاری اجتماعی بل، مقیاس رضایت از زندگی دینر و مقیاس شادکامی فاعلی لیوبمیرسکی و لپر، 30 نفر از سالمندان به صورت در دسترس که کمترین نمره را در هر مولفه کسب کردند انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه  (هر گروه 15 نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایش 10 جلسه 90 دقیقه‌ای تحت آموزش روان‌نمایشگری قرار گرفتند و گروه گواه هیچ مداخله‌ای دریافت نکرد. نتایج تحلیل کوواریانس تک متغیری نشان داد روان‌نمایشگری بر بهزیستی فاعلی سالمندان اثر مثبت معنادار دارد، اما اثر آن بر سازگاری اجتماعی سالمندان معنادار نبود. بر اساس یافته‌های این پژوهش می‌توان از روان‌نمایشگری به‌عنوان یک روش مناسب برای افزایش بهزیستی سالمندان سود جست. چرا که روان‌نمایشگری به مراجع اجازه می‌دهد تا از طریق ایفای نقش، به آزادسازی افکار، انگیره‌های پنهان و حالت‌های هیجانی خود از قبیل خشم، ناراحتی و خوشحالی بپردازد و افکار درونی و انگیزه‌های درونی خود را برون‌ریزی کند.