اثربخشی آموزش مهارت‌های زندگی بر بهزیستی روان‌شناختی و شادکامی زنان سالمند

سالمندی موفق یکی از مفاهیم اصلی در پیری شناسی است. امروزه توجه پژوهش‌ها از افراد پیر ضعیف و آسیب دیده به افراد سالمند با ناتوانی ها و بیماری های کمتر، سطوح بالای عملکرد فیزیکی و شناختی و درگیری های اجتماعی فعال معطوف گشته است. در همین راستا هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر‌بخشی مهارت‌های زندگی بر بهزیستی روان‌شناختی و شادکامی در زنان سالمند عضو کانون جهاندیدگان شهرستان آباده بود. روش این پژوهش نیمه آزمایشی و طرح پژوهش از نوع پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه آزمایش و کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش را کلیه زنان سالمند عضو مرکز جهاندیدگان شهرستان آباده در سال 97-96 تشکیل دادند. با در نظر گرفتن ملاک‌های ورود، افراد واجد شرایط شرکت‌ در مطالعه انتخاب و بصورت تصادفی در گروه‌های 15 نفری آزمایش و کنترل جایدهی شدند. گروه آزمایش به مدت 10 جلسه (هر جلسه 70 دقیقه) تحت آموزش مهارت‌های زندگی قرار گرفتند و گروه کنترل در این مدت هیچ آموزشی دریافت نکردند. در این پژوهش از پرسش‌نامه بهزیستی روان‌شناختی ریف و پرسش‌نامه شادکامی آکسفورد (آرگیل، مارتین و کروسلند) استفاده شد. یافته‌های حاصل از تحلیل‌کوواریانس تک متغیری نشان داد که در پس آزمون بین میانگین نمرات بهزیستی روان‌شناختی و شادکامی گروه آزمایش و گروه کنترل تفاوت معناداری در پس‌آزمون وجود داشت، به عبارت دیگر آموزش مهارت‌های زندگی باعث افزایش معنادار بهزیستی روان‌شناختی و شادکامی در زنان سالمند گردید. با این حال قابل ذکر است که در مرحله پیگیری (پنج ماه بعد از آموزش) تفاوت معناداری بین متغیرهای دو گروه مشاهده نشد کهمی‌تواند بر برگزاری مجدد این دوره‌ها در فواصل زمانی کوتاه برای سالمندان صحه گذارد. یافته‌های این پژوهش ضرورت کاربرد برنامه‌های آموزش مهارت‌های زندگی در راستای بهبود بهزیستی روان‌شناختی و شادکامی در زنان سالمند را خاطر نشان می‌سازد