مقایسه اثربخشی مشاوره گروهی مبتنی بر درمان معنویت‌محور و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر دلزدگی وجودی سالمندان

در سنین سالمندی به دلیل شیوع از دست دادن ها و فقدان های متعدد نظیر همسر، اقوام، دوستان، شغل، موقعیت اجتماعی و اقتصادی، باورها و اعتقادات و غیره، افراد بیش از پیش در معرض زمینه های ابتلا به دلزدگی وجودی قرار دارند. بنابراین پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی درمان معنویت محور و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کاهش دلزدگی وجودی سالمندان انجام شد. روش پژوهش حاضر، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمونپس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش حاضر شامل کلیه سالمندان ساکن سرای سالمندان شهر زابل در سال 98-1397 بود که 36 نفر (سه گروه 12 نفره) از سالمندان با روش در دسترس و بر اساس معیارهای ورود به مطالعه انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل جایگزین شدند. برنامه های معنویت درمانی گالانتر و سیگل و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در جلسات 90 دقیقه ای به صورت هفته ای دو جلسه برگزار گردید و پس از گذشت دو ماه از پس آزمون، آزمون پیگیری به عمل آمد. برای جمع آوری داده ها از مقیاس دلزدگی وجودی کیسان و همکاران استفاده شد و داده ها با روش تحلیل کوواریانس تک متغیری تحلیل شد.نتایج نشان داد که هر دو روش درمانی بر کاهش دلزدگی وجودی تاثیرگذار بودند و این تاثیر در دوره پیگیری ماندگار بود (p<0/01). مقایسه دو روش درمانی نشان داد که روش معنویت درمانی نسبت به درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد دارای تاثیرگذاری بیشتری بر کاهش دلزدگی وجودی است (p<0/01). بر اساس نتایج می توان گفت که درمان مبتنی بر معنویت به دلیل انطباق بیشتر با فرهنگ و پیشینه مذهبی سالمندان به نظر می رسد بهتر از سایر درمان ها توانسته است با شرایط سالمندان انطباق داشته باشد و بر کاهش دلزدگی وجودی آنها تاثیرگذار باشد.