اثربخشی توانبخشی روانی مبتنی برآموزش مهارت های مثبت اندیشی برخودمراقبتی، شادکامی وخودکارآمدی در سالمندان مبتلا به دیابت نوع دو

پدیده سالمند ی نتیجه سیر طبیعی زمان است که منجر به تغییرات فیزیولوژیکی، روانی و اجتماعی می ‌ شود. حفظ توانمندی و نشاط سالمندان با وجود تغییرات غیر قابل ‌اجتناب در شرایط آنان می تواند در ارتقای جوامع موثر باشد. بنابراین هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی توان‌بخشی روانی مبتنی برآموزش مهارت‌های مثبت‌اندیشی بر خود مراقبتی، شادکامی و خودکارآمدی در سالمندان مبتلا به دیابت نوع دو بود. روش پژوهش، نیمه آزمایشی با پیش آزمونپس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه بیماران مراجعه‌کننده به انجمن دیابت ایران بود که مبتلا به دیابت نوع دو بودند. از این میان تعداد 30 سالمند مبتلا به دیابت نوع دو و ساکن شهر تهران بر اساس ملاک های ورود به مطالعه به‌عنوان نمونه پژوهش به‌صورت در دسترس انتخاب شدند و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) قرار گرفتند. توان‌بخشی روانی مبتنی بر آموزش مهارت های مثبت اندیشی به مدت 8 جلسه برای گروه آزمایش برگزار شد، اما گروه کنترل در این زمان هیچ‌گونه آموزشی دریافت نکرد. جهت ارزیابی شرکت‌کنندگان در مرحله قبل و بعد از مداخله از پرسش‌نامه خودکارآمدی شرر و همکاران، شادکامی آکسفورد، خود مراقبتی توبرت و همکاران استفاده شد. نتایج تحلیل کوواریانس تک متغیری نشان داد که بین دو گروه آزمایش و کنترل در خود مراقبتی، شادکامی و خودکارآمدی تفاوت معنی داری وجود دارد؛ بنابراین بر اساس یافته ها، اثربخشی توان‌بخشی روانی مبتنی بر آموزش مهارت های مثبت‌اندیشی برخود مراقبتی، شادکامی و خودکارآمدی در سالمندان گروه آزمایش تایید گردید. توصیه می شود توجه ویژه و عمومی نسبت به آموزش مهارت های مثبت اندیشی به سالمندان صورت پذیرد.