رابطه کیفیت خواب و سبک‌ زندگی ارتقادهنده سلامت با سازگاری اجتماعی و امید به زندگی در بین سالمندان

با توجه به افزایش جمعیت سالمندان در کشور و اهمیت حیاتی سازگاری و امید به زندگی در آنان، بررسی نقش متغیرهای مختلف در این زمینه ضروری به نظر می‌رسد. بنابراین هدف از این پژوهش بررسیرابطه کیفیت خواب و سبک زندگی ارتقا‌دهنده سلامت با سازگاری اجتماعی و امید به زندگی در بین سالمندان بود. این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی کانونی بود. جامعه آماری شامل کلیه سالمندان مقیم سرای های سالمندان شهر اهواز بود. از این جامعه 140 نفر به صورت نمونه‌گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسش‌نامه های کیفیت خواب پترزبورگ، سبک زندگی ارتقادهنده سلامت والکر، سازگاری اجتماعی پیکل و سامون و امید به زندگی میلر و پاورز بودند. در تحلیل داده‌ها از همبستگی کانونی استفاده شد. نتایج نشان داد بین مجموعه متغیرهای پیش‌بین (کیفیت خواب و سبک زندگی ارتقادهنده سلامت) و مجموعه متغیرهای ملاک (سازگاری اجتماعی و امید به زندگی) یک تابع معنی دار با ضریب کانونی 0.689 وجود دارد (p<0.001). همچنین ضرایب ساختاری نشانگر این بود که از متغیرهای پیش‌بین، سبک زندگی ارتقادهنده سلامت و از دسته متغیرهای ملاک، امید به زندگی، بیشترین سهم پیش‌بینی‌کنندگی را در دسته خود دارند. بنابراین با افزایش کیفیت خواب و سبک زندگی ارتقادهنده سلامت می‌توان سازگاری اجتماعی و امید به زندگی را افزایش داد.