اثربخشی درمان متمرکز بر خودشفقتی بر افزایش بهزیستی روان‌شناختی و کاهش افسردگی در سالمندان

صِرف افزایش امید به زندگی در سالمندان کافی نیست. بلکه افزایش طول عمر انسان و به‌ویژه سالمندان زمانی مفید است که بتوانیم سالمندی پویا را تجربه کنیم، یعنی کیفیت زندگی سالمند نیز مانند کمیت آن اهمیت دارد. هدف این پژوهش بررسی میزان اثربخشی درمان متمرکز بر خودشفقتی بر افزایش بهزیستی روان‌شناختی و کاهش افسردگی در سالمندان بود. پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمونپس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل سالمندان شهر اصفهان بود که از میان 100 نفر که در چند سرای سالمندان مایل به شرکت در پژوهش بودند، 30 نفر از کسانی که طبق آزمون افسردگی سالمندان دچار افسردگی متوسط و شدید بودند به عنوان نمونه انتخاب شدند و پرسشنامه‌های افسردگی سالمندان یسویچ و همکاران و بهزیستی روان‌شناختی ریف را تکمیل نمودند. گروه آزمایش درمان 8 جلسه‌ای متمرکز بر خودشفقتی را دریافت کرده و در این مدت گروه کنترل هیچ آموزش یا درمان روان‌شناختی دریافت نکردند. داده‌ها با روش تحلیل کوواریانس در برنامه spss نسخه 22 مورد تجزیه ‌و تحلیل قرار گرفتند. نتایج پژوهش نشان داد درمان متمرکز بر خودشفقتی می‌تواند در کاهش میزان افسردگی و افزایش بهزیستی روان‌شناختی سالمندان تاثیر معنادار داشته باشد (0.001=p). با توجه به ارزش و اهمیت قشر سالمند در هر جامعه، پیشنهاد می‌شود برای کاهش افسردگی و افزایش بهزیستی روان‌شناختی در این قشر از آموزش یا درمان متمرکز بر خودشفقتی استفاده شود.