نقش خودمراقبتی، تابآوری و ناامیدی در افسردگی سالمندان مبتلا به بیماریهای قلبی

امروزه شیوع افسردگی نزدیک به 16 درصد برآرود شده که در سالمندی و به‌خصوص در بیماران قلبی نیز بیشتر است و در مواردی به 50 درصد می‌رسد. بنابراین هدف پژوهش حاضر بررسی نقش خودمراقبتی، تاب‌آوری و ناامیدی در افسردگی سالمندان مبتلا به بیماری‌های قلبی بود. این پژوهش یک مطالعه توصیفی از نوع همبستگی بود که در شش ماهه اول سال 1396 انجام شد. شرکت‌کنندگان پژوهش شامل 129 نفر از بیماران قلبی مراجعه کننده به بیمارستان‌ها و کلینیک‌های شهر خرم‌آباد بودند که با روش نمونه‌گیری هدفمند و در دسترس انتخاب شدند. ابزار جمع‌آوری داده‌ها شامل پرسشنامه های رفتارهای خودمراقبتی مومنی، افسردگی بک، مقیاس ناامیدی بک و مقیاس تاب‌آوری کونور و دیویدسون بود. داده‌های حاصل از اجرای پرسشنامه‌ها با استفاده از روش‌های آماری همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه به‌منظور بررسی توان نقش پیش‌بینی کنندگی خودمراقبتی، تاب‌آوری و ناامیدی در افسردگی سالمندان مبتلا به بیماری‌های قلبی تحلیل شدند. یافته‌های حاصل از رگرسیون نشان داد که متغیرهای پیش‌بین در مجموع 49 درصد واریانس افسردگی سالمندان مبتلا به بیماری‌های قلبی را پیش‌بینی می‌کنند. بر اساس نتایج می‌توان گفت که خودمراقبتی و تاب‌آوری بالا منجر به کاهش افسردگی، و ناامیدی بالا منجر به افزایش افسردگی در سالمندان مبتلا به بیماری قلبی می‌شود.