فنون و روش های بیان مفاهیم در رقص های کلاسیک هندی

رقاصان رقص‌های کلاسیک هندی نیز مانند دیگر رقاصان دنیا از بدن و حرکات آن به‌عنوان ابزار پیام‌رسان استفاده میکنند، حرکات هر یک از اعضای بدن در هر رقصی مبین حالات و عواطف و منظور رقاص است. اما ازآنجاکه رقص‌های کلاسیک هندی برآمده از آئین پرستش خدایان هندو می‌باشند، و به‌منظور نیایش آن‌ها اجرا می‌شوند(مطابق دستورات دینی، که رقص را از واجبات پرستش خوانده‌اند)، هر یک از حرکاتی که توسط رقاص صورت می‌گیرد، دارای معنی خاصی می‌باشد. هدف از تحقیق حاضر، بررسی و شناسایی ابزار بیان ازجمله حرکات بدن، شیوه گریم، لباس، زیورآلات و آرایه صحنه به‌عنوان مدیا و ابزار بیان این هنر باستانی است؛ همچنین پژوهش حاضر در پی پاسخگویی به این سوال زیر است: آیا حرکات در رقص‌های آئینی هندی نمادین هستند؟ معانی این حرکات چیست؟ و موارد استفاده آن‌ها کجاست؟ روش تحقیق در این پژوهش ازنظر ماهیت توصیفی بوده و روش و ابزار گردآوری اطلاعات به شیوه اسنادی و میدانی صورت گرفته است. بنا بر نتیجه مقاله، رقاصان با فرم دهی به اندام خود تلاش می‌کنند بازنمایی‌ای از فرم‌های طبیعت را به اجرا بگذارند، اما به دلیل محدودیت‌های استخوان‌بندی بدن انسان، از شیوه‌ای نمادین برای نمایش مصادیق طبیعت، احساسات، و دیگر مسائل انتزاعی بهره می‌برند. بنابراین هرکدام از حرکات دارای فهرستی از معانی نمادین می‌باشند، که درعین‌حال که به فهم داستان رقص کمک می‌کنند، رقاص هیچ‌گاه برای نمایش یک موضوعِ خاص، با کمبود حرکت مواجه نمی‌شوند