باستانگرایی: شیوهای بیانگر برای نوسنتگرایان (با نگاهی بر آثار پیشگامان جریان سقاخانه)
|
|
|
|
|
نویسنده
|
دادور ابوالقاسم ,کشمیری مریم
|
منبع
|
جلوه هنر - 1396 - دوره : 9 - شماره : 2 - صفحه:53 -62
|
|
|
چکیده
|
مدرنیستهای ایرانی در دهههای 1320 تا 1350 هجری شمسی در پی یافتن بیانی شخصی و جنبشی آوانگارد، از نقشمایههای بومی و ایرانی بهره گرفتند. این اقدام، جریانی تازه در مدرنیسم هنری کشور به راه انداخت که امروزه با عنوان نوسنتگرایی شناخته میشود. عناصر متاثر از هنرهای باستانی ایران، یک گروه از نقوش مورد استفاده نوسنتگرایان بودند. نوشتار حاضر میکوشد به این پرسش پاسخ گوید که «آیا نقوش باستانی در آثار پیشگامان جریان سقاخانه در دهههای 1320 تا 1350 هجری شمسی رسالت پیامرسانی نیز بر عهده داشتهاند یا تنها از منظر زیباییشناسی و آذینگری بر آثار نشستهاند؟» نویسندگان گمان میکنند که توانستهاند با تحلیل موردی برخی نقوش باستانی در بستر آثار مدرن نشان دهند: «این آرایهها با بهرهمندی از قالبشکنی در ذهن مخاطب، میتوانند درک وی را بهسوی معانی تازه و منطبق بر دریافتهای دنیای معاصر رهنمون گردانند.» این پژوهش، بازخوانی جدی و جزئینگر آثار پیشگامان مدرنیسم کشور را اصلی ضروری برای تولید، درک و تفسیر آثار جدیدتر میداند و باهدف گسترش بازخوانیهای مجدد آثار مدرن و آشنایی مخاطب با شیوههای گوناگون رمزگشایی آثار، پیش رفته است. در بررسی نقشمایههای کهن، روش تاریخی تحلیلی و در بخش جمعآوری منابع شیوه اسنادی مدنظر بوده و برای بررسی آثار معاصر از روش تحلیلی تطبیقی استفادهشده است. آثار مورد بررسی نیز بهصورت هدفمند، از میان مجموعه موزهها، آرشیوها، مجموعههای شخصی و تصاویر کتابخانهای برگزیدهشدهاند.
|
کلیدواژه
|
نوسنتگرایی، نقشمایههای باستانی، مدرنیسم ایرانی، جریان سقاخانه
|
آدرس
|
دانشگاه الزهرا (س), گروه پژوهش هنر, ایران, دانشگاه الزهرا (س), ایران
|
پست الکترونیکی
|
maryam_keshmirey@yahoo.com
|
|
|
|
|