تخیل ترکیب گر و تجلی آن در زبان عرفانی هنر ( نوگرا یا معاصر )

در این مقاله سعی بر آن است که ضمن بررسی رابطه علم، هنر و دین از گذشته تابه‌حال، به نقش عنصر تخیل و خلاقیت به‌عنوان مهم‌ترین عامل پیوند این حوزه‌ها اشاره و انواع تخیل را همچون تخیل ترکیب‌گر و تخیل شهودی از دیدگاه حکما و دانشمندان غربی و شرقی مورد مداقه قرار دهیم. در تمام مقاله توجه به " ساختار ناب " به‌عنوان عنصری مشترک در جهان‌بینی‌های مختلف خودنمایی می‌کند که با تعابیری همچون شعور باطنی و حقیقت مطلق و عرفان رابطه تنگاتنگ دارد. نگارنده معتقد است که می‌توان با استفاده از تخیل، پیوندی نو میان هنر، دین و علم ایجاد و از آن طریق حقیقت موجود در عالم را درک و تفسیری مجدد کرد، که لازمه آن همزیستی و پیوند بیشتر تمدن‌ها در رسیدن به مفهوم جدیدی از هنراست. البته تمدن اسلامی با دارا بودن ذخایر عظیم عرفانی، قادر است که نقش تعیین‌کننده در این تحول پیشرو داشته باشد. مقاله پیش رو به شیوه کتابخانه‌ای و از طریق تحلیل محتوا و از نوع تحقیقات بنیادی می‌باشد.