پدیده نوگروی دینی: تجربه زیسته دانشجویان دانشگاه تهران

این پژوهش به تجربیات زیسته  دانشجویان از بروز نوگروی در دینداری آنان با مراجعه به بطن زندگی دینی‌ و رصد کردن کیفیت پرتحرک و پویای دین‌داری آنان می‌پردازد. روش مورد استفاده در این پژوهش تحلیل روایت است. از میان دانشجویان دانشگاه تهران با رعایت تکنیک اشباع نظری با ٢٦ نفر از آنان مصاحبه نیمه‌ساخت یافته‌ی روایی به عمل آمد. مصاحبه‌های انجام‌شده در روایت‌های فردی و همچنین یک روایت کلی خلاصه شده و مورد تحلیل تماتیک قرار گرفتند. یافته‌های این پژوهش حاکی از بروز عارضه‌ی تغییر در حیات دینی دانشجویان است. روایت‌های دانشجویان از زندگی دینی خویش نشان می‌دهد که تحت تاثیر تغییراتی فردی و محیطی قرار گرفته اند و در نهایت دینداری خود را مورد بازاندیشی قرار داده‌‌اند. جهت نشان‌دادن این تغییر، مصاحبه‌ها به سه بازه‌ی زمانیِ «حیات دینی پایدار»، «بحران در حیات دینی» و «نوگروی دینی» تقطیع شده است. سه مضمون بنیادین استخراج شده  از هر سه مرحله عبارتند از:  «دین‌داری به مثابه امری پیشینی»، «بحران هویت دینی» و «دین‌داری به مثابه امری پسینی». در نهایت باید گفت که روایت کلی دانشجویان از نوگروی دینی خویش حاکی از درکی پسینی از دینداری است. نوگروی دینی در اینجا نه کنشی کاملاً آگاهانه است و نه پدیده‌ای به تمامی ساختاری می باشد.

The Phenomenon of Religious Modernism: Tehran University Students’ Lived Experience

This study focuses primarily on the lived experiences of religious modernism and religiosity among university students. The research results presented and discussed in this paper is based on semistructured interviews with 26 students of Tehran University. It employs the narration analysis method. The results of this study have indicated the emergence of change in the university students’ religious life. On the basis of the university students’ narrations, their religious life has been affected personal and environmental changes, leading to the reconsideration in their religiosity.  In order to address this change, the interviews were divided into three varying phases: sustainable religious life, crisis in religious life, and religious modernism. As a result, three fundamental themes were derived from each phase, which includes religiosity as a priori, the crisis of religious identity, and religiosity as a posteriori. In conclusion, not only the university students’ overall narration tends to be a posteriori understanding of religiosity but also their religious modernism is neither a fully conscious action nor a fully structured phenomenon.