جایگاه اجتماعی و عملکرد ابن طباطبا و ابوالسرایا در اوج‌گیری و شکست قیام آنان

ابن طباطبا و ابوالسرایا با همکاری یکدیگر، قیامی را در سال 199ه.ق. در کوفه پی‌ریزی کردند که به سرعت در بخش مهمی از جهان اسلام گسترش یافت، اما این حرکت پس از اندک زمانی رو به شکست نهاد و به دست عباسیان سرکوب شد. فراز و فرود این قیام‌ یکی از موضوعات شایسته پژوهش است. پژوهش حاضر با بهره‌گیری از منابع کهن و پژوهش‌های جدید، تاثیر عوامل مختلف را در اوج‌گیری و شکست این قیام بررسی می‌کند. یافته‌های این پژوهش نشان می‌دهد جایگاه اجتماعی ابن طباطبا، ابتکار نظامی و شجاعت ابوالسرایا، ایجاد پوشش دینی مانند مشروعیت دینی و هم‌گرایی علویان و تقویت بعد سیاسی قیام با روش‌هایی مانند انتخاب والی برای مناطق مختلف و ضرب سکه، نقش موثری در اوج‌گیری این قیام داشته است. هم‌چنین از عواملی، مانند مرگ زود هنگام ابن ‌طباطبا و خلا رهبری پس از او، خودمحوری ابوالسرایا، سخت‌گیری بیش از حد در مورد عباسیان و هواداران ایشان، میل به غارت‌گری و فراهم نکردن پایگاه کمکی می‌توان به عنوان مهم‌ترین عوامل شکست این قیام نام برد

The Social Position and Reaction of Ibn e Tabataba and Abu al Saraya regarding the Ascension and Failure of their Uprising

In 199 (After Hijrah), Ibn e Tabataba and Abu al Saraya planned for an uprising which was developed in a main part of the world of Islam. This action led to the failure and it was suppressed by Abbasids. The present research investigates the ups and downs of this uprising as well as the different elements of its ascension and failure by taking advantage of ancient sources and new researches. The findings of research indicate that the social position of Ibn e Tabataba, the military innovation and courage of Abu al Saraya, the development of a religious coverage such as religious legitimacy, the convergence of Alawites and strength of the political dimension of uprising through the strategies such as the election of governor for the diverse areas and coin mintage were highly effective in the development of this uprising. Moreover, the elements such as the early and untimely demise of Ibn e Tabataba and no leadership after him, the selfcenteredness of Abu al Saraya, the excessive sensitivity toward Abbasids and their followers, the tendency toward plundering and no provision of a supportive base are considered the main reasons of the failure of this uprising.