عوامل گسترش هژمونی شیعه در عصر صفویه

ابعاد فرهنگی مذهبی دوران صفویه (907 – 1187ق) و ریشه‌های اندیشه‌ای آن، کم و بیش به وسیله پژوهش‌گران بررسی گردیده است. با این حال، کاربست برخی نظریه‌ها می‌تواند نگاه‌های تحلیلی و تعلیلی را برای واکاوی دوره‌های تاریخی و گذارهای فرهنگی قوت بخشد. مقاله حاضر می‌کوشد براساس نظریه هژمونی گرامشی به عنوان یکی از مهم‌ترین نظریه‌های سیاسی _ فرهنگی قرن بیستم میلادی و با تکیه بر اسناد تاریخی  و روش توصیفی_ تحلیلی، عوامل هژمونی فرهنگی شیعه را در دوران صفویه بررسی نماید.بر اساس یافته‌های این مقاله، مواردی مانند توسعه سازمان روحانیت در نقش یک نهاد اندیشه‌محور، حمایت از فقهای برجسته به عنوان نخبگان فرهنگی برای گسترش مذهب رسمی حکومت، ترویج آیین‌های مذهبی برای کامیابی در رویاروی‌های فرهنگی و اهتمام به مقدسات شیعه با هدف یکسان‌سازی فرهنگ عامیانه از عوامل ایجاد این هژمونی بوده است.

The Reasons of Development of Shi’a Hegemony in Safavid Era

Culturalreligious dimensions and its intellectual roots in Safavid era (9071187 after hijrah), has been somehow investigated by the researchers. However, the application of some theories can strengthen the analytical views towards the study of historical eras and cultural changes. The present article tries to investigate the elements of cultural hegemony of Shi’a in Safavid era on the basis of theory of Gramsci hegemony being considered as one of most important politicalcultural theories in the 20th century by relying on the historical documents as well as the descriptiveanalytical method. According to the findings of this article, the elements such as developing the clerical organization playing the role of intellectual institute, supporting the outstanding jurisprudents as the cultural elites for the propagation of formal religion of government, propagating the religious traditions and sticking to the sacred issues of Shi’a with the purpose of unification of common culture are considered as the reasons of development of this hegemony.