دعا در بیماران تحت همودیالیز و عوامل وابسته به آن

مقدمه: یکی از عملکردهای رایج در مذاهب مختلف «دعا» بوده که به معنی ارتباط انسان با خدا یا وجودی معنوی است. دعا به عنوان یک مکانیزم دفاعی در سازگاری با بیماری مزمن می‌تواند موثر واقع شود. هدف از پژوهش حاضر تعیین دعا (آداب دعا کردن، تجربیات قبلی دعا و نگرش نسبت به دعا) در بیماران تحت همودیالیز و ارتباط آن با ویژگی‌های فردی- اجتماعی و کلینیکی است.روش: این مطالعه از نوع توصیفی – همبستگی به صورت مقطعی بوده که بر روی 200 نفر از بیماران تحت همودیالیز مراجعه کننده به مراکز آموزش درمانی دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام گرفته است. نمونه‌گیری به صورت سرشماری انجام شد. داده ها با استفاده از مقیاس تطبیق یافته دعا (پولوما و پندلتونز1991) و فرم مشخصات فردی جمع آوری گردید. جهت تعیین اعتبار علمی ابزار از روش روایی محتوا و جهت تعیین پایایی از آزمون کرونباخ استفاده گردید. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی تجزیه و تحلیل شدند.یافته‌ها: میانگین و انحراف معیار آداب دعا، تجربیات قبلی دعا، نگرش نسبت به دعا و کل دعا به ترتیب30/16±57/91، 13/7±32/46 ، 58/7±64/32 و 49/26±54/170بود. بین سن، جنس و سطح تحصیلات با دعا و ابعاد آن ارتباط معنی داری آماری وجود داشت(05/0 p?). بین طول مدت دیالیز با نگرش نسبت به دعا ارتباط معنی‌داری دیده شد(05/0 p?). در حالی که ارتباط طول مدت دیالیز با آداب دعا و تجربیات قبلی دعا و کل دعا از نظر آماری معنی‌دار نبود(05/0 < p).نتیجه‌گیری: مشخصات فردی با دعا در بیماران تحت همودیالیز در ارتباط است، بنابراین کادر درمانی می‌توانند بیماران را بر اساس ویژگی‌های فردی به سمت دعا سوق دهند.