مقایسه اثربخشی آموزش زوج‌درمانی هیجان‌محور مبتنی بر مدل آسیب دل‌بستگی و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تحمل پریشانی در زنان شاغل در کادر درمان آسیب‌دیده از خیانت زناشویی استان لرستان، در زمان شیوع کرونا

مقدمه: هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی زوج‌درمانی هیجان‌محور مبتنی بر مدل آسیب دل‌بستگی و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تحمل پریشانی در زنان شاغل در کادر درمان آسیب‌دیده از خیانت زناشویی در زمان شیوع کرونا بود.مواد و روش‌ها: جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه زنان شاغل در کادر درمان استان لرستان بود که در دوران شیوع کرونا به‌دلیل آسیب دیدن از خیانت زناشویی به مراکز مشاوره مراجعه کرده بودند. با استفاده از روش نمونه‌گیری غیر تصادفیِ در دسترس، تعداد 30 نفر به‌عنوان نمونه انتخاب و در دو گروه جایگزین و مطالعه قرار گرفتند. علاوه بر این از بین زنانی که تجربه خیانت از همسر نداشتند نیز 15 نفر به‌عنوان گروه کنترل انتخاب شدند. پژوهش از نوع پیش‌آزمون- پس‌آزمون بود و از پرسشنامه تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (2005) و نرم‌افزار spss 24 برای انجام پژوهش استفاده شد.یافته‌ها: اکثر افراد مورد مطالعه، سن زیر 30 سال و تعداد کمی از افراد سن بالای 40 سال، و اکثراً مدرک تحصیلی کارشناسی داشتند. میانگین تحمل پریشانی برای گروه هیجان‌مدار 0/661±3/480، برای گروه پذیرش و تعهد 0/565±5/121 و برای گروه کنترل 0/631±3/813 به دست آمد. آموزش مبتنی بر رویکرد پذیرش و تعهد نسبت به رویکرد آموزشی هیجان‌مدار با اندازه اثر 0/772 بر تحمل پریشانی شرکت‌کنندگان در پژوهش تاثیرگذارتر است.نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد که در مقایسه بین دو رویکرد هیجان‌محور و مبتنی بر پذیرش و تعهد در گروه مورد بررسی، گروهی که آموزش مبتنی بر پذیرش و تعهد را دریافت کرد، تحمل پریشانی بیشتری را تجربه نمود. درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد ازجمله عناصری است که می‌تواند بر میل و رغبت درونی افراد در انجام یا عدم انجام عمل، همچنین بر قرار گرفتن یا قرار نگرفتن بر یک مسیر از طریق تغییر در امید به نتایج درمان، تغییر در نوع تفکر و تغییر در منبع کنترل، داشتن هدف و توانایی در یافتن مسیر مناسب، موثر واقع گردد.

comparison emotion-focused couple therapy and acceptance and commitment therapy on distress tolerance in healthcare workers affected by marital infidelity during covid-19 pandemic

introduction: this study aimed to compare the effectiveness of emotion-focused couples therapy (efct) based on the attachment injury model and acceptance and commitment therapy (act) on distress tolerance among healthcare workers in lorestan province who experienced marital infidelity during the covid-19 pandemic.methods: the study population included all female healthcare workers in lorestan province who sought counseling services due to marital infidelity during the covid-19 pandemic. using non-random convenience sampling, 30 participants were selected and assigned to two intervention groups (efct and act) and a control group. additionally, 15 women without a history of marital infidelity were selected as the control group. the study employed a pretest-posttest design, and data were collected using simmons and gaher’s (2005) distress tolerance questionnaire. data analysis was performed using spss software (version 24).results: most participants were under 30 years old, with a small proportion over 40 years old, and the majority held a bachelor’s degree. the mean distress tolerance scores were 3.480±0.661 for the efct group, 5.121±0.565 for the act group, and 3.813±0.631 for the control group. act had a greater impact on distress tolerance than efct, with an effect size of 0.772.conclusion: the results indicated that, compared to efct, act significantly improved distress tolerance among participants. act, as a therapeutic approach, influenced individuals’ internal motivation, thought patterns, and perceived control, fostering hope and goal-directed behavior. this approach was effective in enhancing distress tolerance among healthcare workers, who were affected by marital infidelity during the covid-19 pandemic.