سرطان پانکراس: از ژنوم تا درمان های نوین

سرطان پانکراس رتبه چهارم مرگ‌و‌میرهای ناشی از سرطان را به خود اختصاص داده است. بقای مبتلایان به آن بسیار پایین بوده و میزان مرگ‌و‌میر آن در مردان بیش‌تر از زنان می‌باشد. عوامل مختلف ارثی و غیرارثی در شکل‌گیری سرطان پانکراس دخیل هستند که از جمله عوامل مهم غیرارثی می‌توان به سیگار کشیدن اشاره نمود. علاوه بر این، مشخص شده است که خطر ابتلا به سرطان پانکراس در بیماران مبتلا به دیابت ملیتوس دو برابر افرادی است که دیابت ملیتوس ندارند. از شرایط ارثی نیز می‌توان به تغییرات ژنتیکی (فعال شدن آنکوژن‌ها و غیرفعال شدن ژن‌های سرکوبگر تومور) و اپی ژنتیکی (ncrna) اشاره کرد. جهش در آنکوژن kras در 95 درصد مبتلایان به سرطان پانکراس دیده می‌شود. علی‌رغم کاربرد معمول سونوگرافی و نشانگرهای تومور در تشخیص سرطان پانکراس، اهمیت آن‌ها به عنوان ابزار تشخیصی قدرتمند دچار چالش شده است. نوآوری در استراتژی‌های درمانی رایج مثل شیمی‌درمانی و ایمنی‌درمانی و نیز ژن‌درمانی بر پایه حامل‌های ژنتیکی ابزار نوید‌بخشی را برای درمان فراهم کرده است. استفاده از ویروس‌های آنکولیتیک با ویژگی تکثیر انتخابی در سلول‌های سرطانی و عوارض جانبی حداقل، چشم‌انداز جدیدی را برای آینده درمانی این سرطان گشوده است. علاوه بر این، فناوری‌های نوین ویرایش ژنی از جمله کریسپر دست‌ورزی ژنوم سلول‌های سرطانی را در جهت شناسایی و تنظیم مسیرهای مولکولی دخیل در سرطان پانکراس ممکن کرده است. با توجه به اینکه تغییرات ژنتیکی و اپی ژنتیکی متعدد در بیماری‌زایی این سرطان نقش دارد، کنترل همزمان این مسیرها با روش‌های درمانی متعدد می‌تواند استراتژی درمانی مفیدی برای سرطان پانکراس باشد.

Pancreatic Cancer: From Genome to New Therapies

Pancreatic cancer is ranked as the fourth leading cause of cancer related death. The survival rate of patients is very low and the mortality rate in men is higher than that of women. Various hereditary and non hereditary factors are involved in the formation of pancreatic cancer; one of the important non hereditary factors is smoking. Besides, it is known that the risk of pancreatic cancer in patients with diabetes mellitus is twice as high as in the nondiabetic population. Hereditary conditions also include genetic (activation of oncogenes and inactivation of tumor suppressor genes) and epigenetic changes (lncRNA). The mutation in KRAS oncogene is observed in 95% of the patients with pancreatic cancer. Despite the common use of ultrasound and tumor markers in diagnosing pancreatic cancer, their importance as powerful diagnostic tools has been challenged. An innovation in common therapeutic strategies such as chemotherapy, immunotherapy, and gene therapy based on genetic vectors has provided a promising tool for treatment.  Using oncolytic viruses with selective proliferation in cancer cells and minimal adverse effects has opened a new perspective on the future of treatment of this cancer. In addition, novel technologies in gene editing including CRISPR have allowed the genome manipulation of cancer cells to identify and regulate the molecular pathways involved in pancreatic cancer. Considering that multiple genetic and epigenetic changes play a role in the pathogenesis of this cancer, simultaneous control of these pathways with multiple therapies can be a useful therapeutic strategy for pancreatic cancer.