تعیین ابعاد سازگاری زناشویی در زوج‌های ایرانی: یک مطالعه کیفی

زمینه و هدف: سازگاری زناشویی حالتی از تطابق در رابطه همسری است که طی آن زوجین به مقتضیات رابطه، واکنش سازنده نشان می دهند. موفقیت زندگی زوجین وابسته به موفقیت آن ها در سازگاری زناشویی بوده و ناسازگاری منجر به تنش می گردد. هدف این مطالعه تعیین ابعاد سازگاری زناشویی در زوج های ایرانی بود.روش: مطالعه به روش کیفی بین سال های 1395-1394 انجام شد. شرکت کنندگان شامل 17 زن و شوهر مراجعه کننده به مرکز مشاوره یاوران رشد تبریز بودند که با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. داده ها به صورت مصاحبه نیمه ساختاریافته، گردآوری شدند. متون مصاحبه و یادداشت های میدانی با روش تحلیل محتوی کیفی سنتی در مدت 16 ماه مورد تحلیل مضمون قرار گرفت.یافته ها: تحلیل داده ها منجر به استخراج 643 کد باز، 196 مفهوم اولیه، 31 مفهوم متمرکز، 13 مضمون فرعی و 4 مضمون (مسئولیت پذیری، تفاهم، ساختار ارتباطی و حل تعارض) به عنوان ابعاد سازگاری زناشویی زوج های ایرانی گردید.نتیجه گیری: سازگاری زناشویی زوج های ایرانی را می توان بر اساس مسئولیت پذیری (تعهد، بهسازی زندگی)،تفاهم (ارزیابی واقع بینانه، پذیرش، همدلی، تصمیم گیری مشارکتی، توافق)، ساختار ارتباطی (رابطه برابر، سلسله مراتب متعادل، حفظ مرزها) و تعارض (مدارا، حل تعارض جرات مندانه، ترک پرخاشگری) توصیف نمود؛ که در ارزیابی زوج ها می تواند به کار گرفته شود.