رهیافت پدیدارشناسانه در مطالعات گردشگری

مطالعات گردشگری در مقیاس جهانی و به طور خاص در ایران عمدتاً در چارچوب رویکردهای کمّی مبتنی بر رهیافت اثباتی انجام شده‏اند. اتخاذ بینش، برداشت و ارائه تعاریف جدیدی در حوزۀ گردشگری بر بنیان این فکر که افراد دارای احساسات، ارزش‏ها‏ و بینش‏هایی (فردی) هستند و خود می‏توانند تحلیلی دقیق از آن‏ها ارائه دهند، توجه به روش‏های تفسیری جایگزین در مطالعات گردشگری را به یک ضرورت تبدیل می‏کند. پدیدارشناسی با تاکید‏ بر وجه انسانی و تجربی گردشگری، این امکان را به محققان می‏دهد تا به گردشگری از منظر کسانی که آن را تجربه می‏کنند، یعنی گردشگران، نظر کنند. نوشتار حاضر با این هدف تدوین شده است تا ضمن مروری بر برخی مطالعات معتبر و پر ارجاع نشان دهد که پدیدارشناسی، به‏ویژه در گونۀ هرمنوتیکی، چه درکی از گردشگری و به طور خاص تجربه گردشگران دارد و این که یاری‏های پدیدارشناسی هرمنوتیکی به محققان اجتماعی گردشگری کدام‏اند.