جستاری در تربیت دینی با تاکید بر روش الگویی در سیره رضوی

هدف پژوهش حاضر، نشان دادن مولفه‌های روش الگویی و بررسی ویژگی‌ها و آفات این روش در سیره رضوی است. روش پژوهش، توصیفی ـ  تحلیلی با رویکرد استنباطی است. در سیره رضوی شاهد این شیوه از تربیت به اشکال مختلف هستیم؛ به این ترتیب زمانی امام رضا ع با ارائه الگو از خویش یا افرادی که در گذشته تحقق خارجی داشته و سنت و روش زندگی آن‏ها در جامعه از رونق و درخشش خاصی برخوردار بوده، سعی داشته رفتار و صفات مطلوب را به شکلی عملی به متربی معرفی کند. زمانی دیگر الگوهای مطلوبی را در نظر گرفته و با بیان خصوصیات، علامات و نشانه ‏ها و تصویرسازی، آن‌ها را که برای مخاطب قابل رویت نیست، عینیت بخشیده تا متربی به این مهم دست ‏یابند. همچنین زمانی در قالب بیان صفات، خصوصیات و نشانه ‏های الگوهای منفی، سعی در دور کردن جامعه از آن الگوها دارد. از این رو نوشتار حاضر پس از تقسیم مولفه‌ها به سه دسته «ارائه الگو»، «پردازش الگو» و «الگو زدایی»، شاخصه‌هایی چون بصیرت، امکان دستیابی به الگوهای دینی، ارائه الگو متناسب با مخاطب و به تبع آن آفاتی مانند الگوپذیری کورکورانه، اسوه‌پذیری از باطل، الگوگیری کامل از الگوهای ناقص و نبود تطابق بین گفتار و رفتار را تبیین می‌نماید.