نقد دیدگاه ابن تیمیه در باب تقیه

در سنجشِ دو اثر ابن تیمیه، یعنی کتاب منهاج السنۀ با  الفتاوی الکبری تهافتی یافت می‌شود؛  ابن تیمیه در منهاج السنۀ، تقیه را از اصول عقاید شیعه و مختص به آنان دانسته است. آن‌گاه آن را با دروغ و نفاق یکی دانسته و بر آن شده که اصول شیعه قابل اعتماد نیست، این در حالی است که همو در الفتاوی الکبری هم دروغ مصلحتی و هم تقیه اکراهی را تجویز نموده است و این تناقضی است گویا که قابل انکار نیست. در مورد تقیه، کلیت ناروا بودن دروغ ثابت نیست، چون دروغ مصلحتی چنان که وی گفته جایز است و تقیه از این نوع است؛ و نیز، یکی دانستن نفاق با تقیه، خطا است، چرا که اولی اظهار ایمان و پنهان کردن کفر است، در صورتی که تقیه خلاف آن است. افزون بر این، مطالب منهاج السنۀ با آیات وحیانی نیز ناسازگار بوده و در تناقض است. آیات کریمه به صراحت یا به طور ضمنی یا به صورت گزارشی، جواز تقیه را بیان کرده و کلمات مفسرین اهل سنت نیز بیانگر همین واقعیت است و این نشان می دهد که تقیه مختص به شیعه نبوده و عموم مسلمانان بلکه همه عقلا آن را پذیرفته و به کار بسته‌‏اند.

A Criticism on the theory of “IbnTaymiyyah” about prevarication

An inexactitude is found, making comparison amongst Menhaj alSunna and AlFatavi alkobra; in Menhaj, Ibn Taymiyyah has considered prevarication as one of the rudiment of Shiites and has confined it to them; then, he has drawn an analogy between that and mendaciousness as well as hypocrisy and has concluded that the fundamental beliefs of Shiite is not trustable. Whereas, he, personally, has entitled prudential lying and reluctantly prevarication, while it is an undeniable contradiction; the generality of the deprecation of lying is not corroborated, owing to the fact that prudential lying is permitted (as he has mentioned) and prevarication is of this sort. Moreover, weighing mendaciousness and prevarication identically, is a fallacy, since the former one is a declaration of faith in addition to the disguise of infidelity, while prevarication is in contradiction with this. Furthermore, the sayings of Menhaj is incompatible with the verses of the holy Quran. The holy verses consider prevarication permissible unequivocally, parenthetically or reportedly, besides the words of Sunni interpreters are demonstratives of this effectual fact. Ergo, prevarication is not particularly for Shiites and is accepted and employed amongst not only all Muslims but the scholars as well.