تبیین عوامل «تاویل‌گریزی» در اندیشه کلامی علامه مجلسی

«تاویل» یکی از اصلی‌ترین فرآیندهای ذهن و تفکر انسان است. رهیافت تاویل، به معنای عبور ضابطه‌مند از ظواهر اخبار و کشف معانی باطنی ورای الفاظ، یکی از شیوه‌های موثر در فهم آموزه‌های کلامیِ ماخوذ از متون قرآنی و روایی است که در بین اندیشمندان مسلمان، موافقان و مخالفان زیادی دارد. در این میان رویکرد سلبی علامه مجلسی به فرایند تاویل از جهت روش‌شناسی کلامی، درخور تامّل و بازنگری بوده و کمتر مورد عنایت پژوهشگران و صاحب‌نظران واقع‌شده است. علامه مجلسی- به دلایلی که تبیین شده- در مسئله تاویل آیات و روایات به شدّت اهل احتیاط و اجتناب بوده است. در این مقاله با روش توصیفی- تحلیلی سعی شده است ضمن بیان چیستی تاویل و ضرورت آن، رویکرد علامه مجلسی به این روش در فهم دین، با ارائه شواهدی گویا از آثار او تحلیل شود. رواج اخباریگری و تاثیر آن بر اندیشه مجلسی، پیدایش فرقه متصوّفه و تاویل‌های بی‌ضابطۀ آنها از متون دینی، اعتقاد به عدم حجیّت و استقلال عقل در درک مقاصد شریعت و زمینه‌های اعتقادی-سیاسی از مهم‌ترین عوامل و زمینه‌های پرهیز علامه مجلسی از تاویل شناخته‌شده است.