ارزیابی راهبردهای اسکان مجدد پس از مخاطره زلزله درنواحی روستایی (مطالعه موردی: دهستان آبگرم، شهرستان اردبیل)

ضعف بنیان‌‌های ساختاری نقاط روستایی کشور، از دیر باز جزو موانع توسعه یافتگی این سکونتگاههای انسانی به شمار آمده است. در این میان بروز حوادث غیرمترقبه طبیعی همچون سیل وزلزله بیشترین لطمه را بر این پیکر ناتوان وارد ساخته، به طوری که به دنبال هر حادثه، سازمان اقتصادی و اجتماعی روستاها به همراه ساختار فیزیکی آن دچارصدمات جدی می‌‌شود. در چنین زمینه‌‌ای بازسازی روستاهای آسیب‌‌دیده از حوادث طبیعی، با رویکردی عقلانی به برنامه‌‌ریزی راهکاری جز مداخله در نحوه آرایش مکانی فضایی نمی‌‌یابد. تحقیق حاضر به بررسی پیامدهای اجتماعی، اقتصادی وکالبدی راهبردهای اسکان مجدد روستاییان روستاهای دهستان آبگرم شهرستان اردبیل که طی زلزله در سال 1375 تخریب شدند، می‌‌پردازد. شاخص های تحقیق شامل انسجام اجتماعی، همبستگی اجتماعی، تغییر شغل، میزان درآمد،تخریب مراتع، تغییر الگوی مسکن، تغییر کاربری اراضی زراعی و میزان دسترسی به خدمات زیربنایی  است.جامعه آماری شامل 15 روستای دهستان آبگرم  وحجم نمونه شامل 3 روستای جابجا شده و 3 روستای درجاسازی  شده می باشد. روش تحقیق توصیفی تحلیلی است و شیوه‌‌های گردآوری اطلاعات شامل اسنادی و میدانی (مشاهده، مصاحبه و پرسشنامه) است. آزمون فرضیات با استفاده از آزمونهای t مستقل و آزمون مکنمار و به کمک از نرم افزار spss صورت گرفته است. یافته‌‌های تحقیق نشان می‌‌دهدکه در بین معیارهای منتخب برای بررسی پیامدهای راهبردهای اسکان مجدد میزان انسجام اجتماعی، همبستگی اجتماعی،  احساس تعلق مکانی، تغییر الگوی مساکن و دسترسی به خدمات در رویکرد درجاسازی بهتر و مناسب‌‌تر از رویکرد جابجایی است، در صورتی‌‌که در معیارهای همچون تغییر شغل، میزان درآمد، تخریب مراتع، تغییر کاربری اراضی زراعی رویکرد جابجایی مناسبتر است.