ارزیابی ظرفیّت برد و امنیّت اکولوژیکی شهر سنندج به روش ردّپای بوم‌شناختی

امروزه حرکت به سمت پایداری در جوامع با سطوح مختلف مدیریت و تکنولوژی بسیار مورد توجّه قرار گرفته است. داشتن شهری پایدار و سالم، برنامه‌ریزان، تصمیم‌گیرندگان و متخصّصین را واداشته است تا به دنبال یافتن شاخص‌هایی باشند که بتوان با استفاده از آنها ظرفیّت جوامع شهری را به منظور سوق‌دادن آنها به سمت پایداری مورد بررسی قرار داد. شاخص ردّپای بوم‌شناختی در زمینه ارزیابی جوامع شهری در سطح آموزشی و اجتماعی توجّه زیادی را به خود جلب کرده است. در این پژوهش سعی بر آن شد تا با استفاده از شاخص ردّپای بوم‌شناختی، ظرفیّت برد شهر سنندج در سال 1393 مورد بررسی قرار گیرد. نتایج نشان داد که سرانه ردّپای بوم‌شناختی این شهر، برای بخش‌های مسکن، حمل‌ونقل و غذا، 43/1 هکتار جهانی است که کمتر از سرانه ردّپای ملّی (7/2 هکتار جهانی) می‌باشد. بیشترین میزان ردّپای بوم‌شناختی مربوط به بخش مسکن با 5/371923 هکتار جهانی (سرانه 99/0) و کمترین میزان مربوط به ردّپای بوم‌شناختی غذا با 917/382 هکتار جهانی (سرانه 001/0) است. ظرفیّت زیستی برای شهر سنندج، 38/0 هکتار جهانی به دست آمد که نشان‌دهنده کمبود اکولوژیکی در این شهر است و شهر را به سمت ناپایداری پیش می‌برد؛ همچنین تلاش شد تا امنیّت اکولوژیکی شهر با استفاده از شاخص‌های فشار تولید، فشار مصرف و شاخص توزیع ردّپای بوم‌شناختی مورد بررسی قرار گیرد که در نهایت نتایج حاکی از آن است که به دلیل بیشتربودن فشار تولید (96/14) نسبت به فشار مصرف (71/3)، شاخص توزیع ردّپای بوم‌شناختی (03/3)، مثبت بوده و شهر سنندج را از نظر امنیّت اکولوژیکی در دسته بسیار خطرناک قرار داده و آینده شهر نگران‌کننده است.