تحلیلی بر مولّفه های گرایش به رویکرد استراتژیک در فرایند برنامه ریزی شهری در ایران

رویکرد استراتژیک، رویکردی نوین در راستای نظریّه پردازی در برنامه ریزی شهری است که از اوایل دهه هفتاد قرن بیستم، جایگزین رویکردهایی چون برنامه ریزی متمرکز و سیستمی شده است. رهیافتی چرخه ای، فرایندی و مشارکتی که به عنوان الگوی مناسب می تواند جایگزین رویکرد برنامه ریزی جامع متمرکز با ویژگی های غیر قابل انعطاف و غیر واقع‌گرایانه آن در کشورهای درحال‌توسعه، از جمله کشور ما، قرار گیرد. برای جمع‌آوری پیشینه و مبانی نظری موضوع مورد مطالعه، از اسناد کتابخانه‌ای و مراجع اصیل مرتبط با موضوع مورد پژوهش، استفاده ‌شده است؛ همچنین جهت سنجش افکار و نظرات کارشناسان پژوهش از روش پیمایشی به دو صورت پرسشنامه و مصاحبه استفاده‌ شده است. شایان‌ ذکر است که برخی از نظرسنجی‌ها به ‌صورت کتبی (استفاده از پست الکترونیک) و برخی نیز به ‌صورت حضوری انجام شد. پس از مرحله نظرسنجی و ویرایش آنها، نظرات مختلف دسته‌بندی و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.جهت تحلیل داده های پژوهش، از آزمون آماری t تک نمونه ای و تحلیل‌های رگرسیونی خطّی و لگاریتمی استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان می دهد عامل نگرشی دانشی بر مبنای نظر کارشناسان، با توجّه به میزان اختلاف، از میانگین مبنای پایین به دست آمده برای آن از اولویّت بیشتری جهت گرایش به سمت برنامه ریزی استراتژیک دارد و ثانیاً هر 4 مولّفه نگرشی-دانشی، هنجاری-رفتاری، ارتباطی و نهادی رسمی تاثیر مستقیم و معناداری بر فرایند تغییر و پذیرش رویکرد استراتژیک در برنامه ریزی شهری ایران دارند.