بررسی و مقایسه خصوصیّات خاک خندق‌ها (مطالعه موردی: منطقه چابهار و سیستان)

استفاده بی‌رویه از زمین به دلیل افزایش جمعیّت باعث کاهش حاصلخیزی، تخریب و فرسایش آن گردیده است. فرایند نهایی این برداشت‌های نامعقول، افزایش چالش‌های اقتصادی اجتماعی و زیست‌محیطی است. بخش عمده تلفات خاک از طریق فرسایش آبی صورت می‌گیرد که پیشرفته و حادّ آن،نوع خندقی است. هدف از اجرای این پژوهش، مقایسه خاک خندق‌های دو منطقه چابهار (خندق شماره 1 و 2) و سیستان است. برای اجرای این پژوهش، محدوده پراکنش خندق‌ها و همچنین نوع اقلیم آنها مشخّص شد. بر اساس مطالعات میدانی برخی از خصوصیّات خندق‌ها در نقاط مختلف آنها شناسایی گردید. از محلّ سر و فاصله های 25، 50 و 75 درصد طول آنها، از دولایه خاک سطحی (150) و عمقی (3015 سانتی‌متری) نمونه‌های خاک برداشت و به آزمایشگاه منتقل شد. ویژگی‌های اسیدیته، شوری، درصد سدیم قابل تبادل، ظرفیّت تبادل کاتیونی،درصد اشباع و بافت خاک اندازه‌گیری شد. داده‌ها با استفاده از برنامه آماری spss موردتجزیه و تحلیل قرار گرفت. مقایسه میانگین خصوصیّات فیزیکی و شیمیایی خاک با استفاده از آزمون t نشان داد که بین مقدار ph، ec، sar، cec، esp، sp، رس، سیلت و شن در منطقه چابهار و سیستان اختلاف معنی‌داری وجود ندارد. شکل پروفیل عمودی راس خندق‌های منطقه چابهار به ترتیب مایل و غارمانند و از سیستان عمودی است. پلان عمومی خندق‌های چابهار از نوع پنجه‌ای و خطّی بوده ولی در منطقه سیستان به صورت مرکّب است. از لحاظ پلان راس خندق شباهت‌های بین برخی از خندق‌ها وجود دارد. به صورتی که خندق‌های u و vشکلبه ترتیب دارای پلان راس شاخه‌ای و نقطه‌ایاست.